پیوند این آیات، با آیات گذشته، ممکن است از این نظر باشد، که در آخرین آیه از آیات پیشین آمده بود خداوند درخواست مؤمنان را اجابت مى کند، و به  دنبال آن، این سؤال پیش مى آید که: پس چرا در میان آنها گروهى فقیرند، و هر چه درخواست مى کنند، به جائى نمى رسد؟
مى فرماید: «هر گاه خداوند روزى را براى بندگانش وسعت بخشد در زمین طغیان و سرکشى و ستم مى کنند» (وَ لَوْ بَسَطَ اللّهُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوْا فِى الْأَرْضِ).
«و لذا به مقدارى که مى خواهد و مصلحت مى بیند روزى را نازل مى کند» (وَ لکِنْ یُنَزِّلُ بِقَدَر ما یَشاءُ).
و به این ترتیب، مسأله تقسیم روزى، بر اساس حساب دقیقى است که پروردگار درباره بندگان دارد، «چرا که او نسبت به بندگانش آگاه و بیناست» (إِنَّهُ بِعِبادِهِ خَبِیرٌ بَصِیرٌ).
او پیمانه و ظرفیت وجودى هر کس را مى داند، و طبق مصلحت او به او روزى مى دهد، نه چندان مى دهد که طغیان کنند، و نه چندان که از فقر، فریادشان بلند شود.
شبیه این معنى در آیه 6 و 7 سوره «علق» آمده است: إِنَّ الْاِنْسانَ لَیَطْغى أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى: «انسان طغیان مى کند، هرگاه احساس بى نیازى و غنى نماید».
و به راستى چنین است، و مطالعه در حال انسان ها گواه صادق این واقعیت است، که وقتى دنیا به آنها روى مى آورد، و صاحب زندگى مرفه مى شوند، و مسیر حوادث بر وفق مراد آنها است، دیگر خدا را بنده نیستند، به سرعت از او فاصله مى گیرند، در دریاى شهوات غرق مى شوند، و آنچه ناگفتنى است آن مى کنند، و هر گونه ظلم و ستم و فساد را، در زمین گسترش مى دهند.
در تفسیر دیگرى، از «ابن عباس» در مورد این آیه، مى خوانیم که منظور از «بغى»، در اینجا ظلم و ستم و طغیان نیست، بلکه «بغى» به معنى طلب است، یعنى اگر خداوند روزى را براى بندگانش گسترده سازد، باز طلب بیشتر مى کنند  و هرگز سیر نخواهند شد!
ولى تفسیر اول که از سوى بسیارى از مفسران انتخاب شده، صحیح تر به نظر مى رسد، چرا که تعبیر «یَبْغُونَ فِى الْاَرْضِ» کراراً در آیات قرآن، به معنى فساد و ظلم در زمین آمده است، مانند: «فَلَمّا أَنْجاهُمْ إِذا هُمْ یَبْغُونَ فِى الْاَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ»(1) و «إِنَّمَا السَّبِیْلُ عَلَى الَّذِیْنَ یَظْلِمُون النّاسَ یَبْغُونَ فِى الْاَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ».(2)
درست است که «بغى» به معنى «طلب» نیز آمده، اما هنگامى که با «فِى الْاَرْضِ»، همراه شود، به معنى فساد و ظلم در زمین است.

* * *

1 ـ یونس، آیه 23.
2 ـ شورى، آیه 42.