«اقتراف» در جمله وَ مَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِیْها حُسْناً: «هر کس حسنه اى را کسب کند، ما بر حسن آن مى افزائیم» در اصل از «قرف» (بر وزن حرف) به معنى کندن پوست اضافى از درخت، یا پوست هاى اضافى از زخم است که گاه مایه پیراستن و بهبودى مى گردد، این کلمه، بعداً در اکتساب به کار رفته، اعم از این که اکتساب خوبى باشد یا بدى.
ولى به گفته «راغب»، این واژه در بدى ها بیش از خوبى ها به کار مى رود (هر چند در آیه مورد بحث در خوبى ها به کار رفته).
لذا ضرب المثلى در عرب معروف است که مى گویند: أَلْإِعْتِرافُ یُزِیْلُ الْاِقْتِرافُ: «اعتراف به گناه، گناه را از بین مى برد».
جالب این که، در بعضى از تفاسیر از «ابن عباس» و یکى دیگر از مفسران نخستین بنام «سدّى» نقل شده، که منظور از «اقتراف حسنة» در آیه شریفه، مودّت آل محمّد(صلى الله علیه وآله) است.(1)
در حدیثى که سابقاً از امام حسن بن على(علیه السلام) نقل کردیم، نیز آمده: إِقْتِرافُ الْحَسَنَةِ مَوَدَّتُنا أَهْلَ الْبَیْتِ: «منظور از به دست آوردن حسنه مودّت ما اهل بیت  است» روشن است، منظور از این گونه تفسیرها محدود بودن معنى اکتساب حسنه، به مودّت اهل بیت نیست، بلکه معنى وسیع و گسترده اى دارد، ولى از آنجا که این جمله، به دنبال مسأله مودّت ذى القربى آمده است، روشن ترین مصداق اکتساب حسنه، همین مودّت است.(2)

* * *

1 ـ «مجمع البیان»، جلد 9، صفحه 44، ذیل آیات مورد بحث، و تفسیر «صافى»، و تفسیر «قرطبى».
2 ـ «مجمع البیان»، جلد 9، صفحه 44.