49لایَسْأَمُ الْإِنْسانُ مِنْ دُعاءِ الْخَیْرِ وَ إِنْ مَسَّهُ الشَّرُّ فَیَؤُسٌ قَنُوطٌ
50وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ رَحْمَةً مِنّا مِنْ بَعْدِ ضَرّاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ هذا لِی وَ ما أَظُنُّ السّاعَةَ قائِمَةً وَ لَئِنْ رُجِعْتُ إِلى رَبِّی إِنَّ لِی عِنْدَهُ لَلْحُسْنى فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بِما عَمِلُوا وَ لَنُذِیقَنَّهُمْ مِنْ عَذاب غَلِیظ
51وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَى الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأى بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاء عَرِیض
52قُلْ أَ رَأَیْتُمْ إِنْ کانَ مِنْ عِنْدِ اللّهِ ثُمَّ کَفَرْتُمْ بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِی شِقاق بَعِید
 
ترجمه:
49 ـ انسان هرگز از تقاضاى نیکى (و نعمت) خسته نمى شود; و هر گاه شرّ و بدى به او رسد بسیار مأیوس و نومید مى گردد!
50 ـ و هر گاه او را رحمتى از سوى خود بعد از ناراحتى که به او رسیده بچشانیم مى گوید: «این به خاطر شایستگى و استحقاق من بوده، و گمان نمى کنم قیامت برپا شود; و هر گاه به سوى پروردگارم بازگردانده شوم، براى من نزد او پاداش هاى نیک است». ما کافران را از اعمالى که انجام داده اند آگاه خواهیم کرد و از عذاب شدید به آنها مى چشانیم.
51 ـ و هر گاه به انسان (غافل و بى خبر) نعمت دهیم، روى مى گرداند و با حال تکبر از حق دور مى شود; ولى هر گاه مختصر ناراحتى به او رسد، تقاضاى فراوان و مستمر (براى برطرف شدن آن) دارد!  
52 ـ بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خداوند باشد و شما به آن کافر شوید، چه کسى گمراه تر خواهد بود از کسى که در مخالفت شدیدى قرار دارد»؟!