امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى فرماید: وَ أَیْمُ اللّهِ! ما کانَ قَوْمٌ قَطٌّ فِی غَضِّ نِعْمَة مِنْ عَیْش فَزالَ عَنْهُمْ إِلاّ بِذُنُوب اجْتَرَحُوها، لِأَنَّ اللّهَ لَیْسَ بِظَلاّم لِلْعَبِیْدِ: «به خدا سوگند، هیچ ملتى از آغوش ناز و نعمت زندگى گرفته نشد، مگر به واسطه گناهانى که مرتکب شدند، زیرا خداوند، هرگز به بندگانش ستم روا نمى دارد»! سپس افزود: وَ لَوْ أَنَّ النّاسَ حِیْنَ تَنْزِلُ بِهِمُ النِّقَمُ، وَ تَزُولُ عَنْهُمُ النِّعَمُ، فَزِعُوا إِلى رَبِّهِمْ بِصِدْق مِنْ نِیّاتِهِمْ، وَ وَلَه مِنْ قُلُوبِهِمْ، لَرَدَّ عَلَیْهِمْ کُلَّ شارِد وَ أَصْلَحَ لَهُمْ کُلَّ فاسِد: «هر گاه مردم موقعى که بلاها نازل مى شود، و نعمتهاى الهى از آنها سلب مى گردد، با صدق نیت رو به درگاه خدا آورند، و با قلب هائى آکنده از عشق و محبت به خدا، از او درخواست حل مشکل کنند، خداوند آنچه را از دستشان رفته، به آنها باز مى گرداند، و هرگونه فسادى را براى آنها اصلاح مى کند».(1)
و از این بیان رابطه گناهان با سلب نعمت ها، به خوبى آشکار مى شود.
* * *