کراراً در آیات قرآن با این سخن روبرو مى شویم که، مؤمنان محروم هرگز تصور نکنند، امکانات وسیعى که گاهى در اختیار افراد، یا جمعیتهاى ظالم و ستمگر و بى ایمان، قرار دارد، دلیل بر سعادت و خوشبختى آنها، و یا نشانه پیروزیشان در پایان کار است.
مخصوصاً قرآن، براى ابطال این پندار که معمولاً براى افراد کوته فکر پیدا مى شود، و امکانات مادى افراد را احیاناً، دلیل بر حقانیت معنوى آنها مى گیرند، تاریخ اقوام پیشین را در برابر افکار مؤمنان ورق مى زند، و انگشت روى نمونه هاى واضحى مى گذارد، همچون قدرتمندان فرعونى در مصر، و نمرودیان در بابل، و قوم «نوح» و «عاد» و «ثمود» در «عراق» و «حجاز» و «شامات»، مبادا مؤمنانى که تهى دست و محرومند احساس کمبود و ضعف کنند و از «کرّ» و «فرّ» ظالمان بى ایمان مرعوب یا سُست شوند.
البته قانون خداوند این نیست هرکس کار خلافى را کرد، فوراً به سزایش برساند، همان گونه که در آیه 59 «کهف» مى خوانیم: وَ جَعَلْنا لِمَهْلِکِهِمْ مَوْعِداً: «ما براى نابودى آنها موعدى مقرر داشتیم».
در جاى دیگر مى فرماید: فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً: «اندکى به کافران مهلت ده تا سرانجام کارشان روشن شود» و در جاى دیگر آمده است: إِنَّما نُمْلِى لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً: «ما به آنها مهلت مى دهیم تا بر گناهانشان افزوده شود»!.
 خلاصه، هدف از این مهلت ها یا اتمام حجت بر کافران است، یا آزمایش مؤمنان، و یا افزایش گناهان کسانى که تمام راه هاى بازگشت را به روى خود بسته اند.
نظیر این احساس حقارت در برابر کشورهاى قدرتمند مادى ظالم، در مورد بعضى از اقوام مؤمن که از نظر مادى عقب افتاده اند، پیدا مى شود که باید با همان منطق قرآنى بالا، با آن به شدت مبارزه کرد.
افزون بر این، باید به آنها حالى نمود که، این محرومیت و عقب افتادگى شما، در درجه اول معلول ظلم آن ستمگران است، و اگر زنجیرهاى ظلم و اسارت را پاره کنید، با تلاش و کوششِ مستمر، مى توانید عقب ماندگى ها را جبران نمائید.

* * *