مشهور در میان علماى اسلام دو مرتبه است، و ظاهر آیه مورد بحث نیز همین مى باشد، جمع بندى آیات دیگر قرآن نیز خبر از دو «نفخه» مى دهد، ولى بعضى تعداد آن را سه نفخه، و یا حتى چهار نفخه دانسته اند.
به این ترتیب که، «نفخه اولى» را «نفخه فزع» مى گویند.
این تعبیر از آیه 87 سوره «نمل» گرفته شده: وَ یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَفَزِعَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ: «هنگامى که در صور دمیده مى شود، همه کسانى که در آسمان ها و زمین هستند در وحشت فرو مى روند».
و «نفخه دوم و سوم» را «نفخه مرگ» و «حیات» مى دانند که در آیات مورد بحث و آیات دیگر قرآن، به آن اشاره شده، یکى را نفخه «صعق» مى گویند (صعق، هم به معنى بى هوش شدن، و هم مردن، آمده است) و دیگرى را نفخه «قیام».
کسانى که احتمال نفخه چهارمى داده اند، ظاهراً از آیه 53 سوره «یس» گرفته اند که بعد از نفخه حیات مى گوید: إِنْ کانَتْ إِلاّ صَیْحَةً واحِدَةً فَإِذا هُمْ جَمِیعٌ لَدَیْنا مُحْضَرُونَ: «تنها یک صیحه خواهد بود و به دنبال آن، همه آنها نزد ما حاضر مى شوند».
و این نفخه «جمع و حضور» است.
ولى حق، این است که دو نفخه بیشتر نیست، و مسأله فزع و وحشت عمومى، در حقیقت مقدمه اى است براى مرگ جهانیان که به دنبال نفخه اولى یا صیحه نخستین، حاصل مى شود، همان گونه که نفخه «جمع»، نیز دنباله همان نفخه حیات است و به این ترتیب، دو نفخه بیش نخواهد بود، «نفخه مرگ» و «نفخه حیات».
شاهد دیگر این سخن آیات 6 و 7 سوره «نازعات» است، آنجا که مى گوید: یَوْمَ تَرْجُفُ الرّاجِفَةُ * تَتْبَعُهَا الرّادِفَةُ: «روزى که زلزله کوبنده همه جا را بلرزاند * و به دنبال آن زلزله اى که بندگان را زنده و هم ردیف مى سازد واقع مى شود».