56أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ یا حَسْرَتى عَلى ما فَرَّطْتُ فِی جَنْبِ اللّهِ وَ إِنْ کُنْتُ لَمِنَ السّاخِرِینَ
57أَوْ تَقُولَ لَوْ أَنَّ اللّهَ هَدانِی لَکُنْتُ مِنَ الْمُتَّقِینَ
58أَوْ تَقُولَ حِینَ تَرَى الْعَذابَ لَوْ أَنَّ لِی کَرَّةً فَأَکُونَ مِنَ الْمُحْسِنِینَ
59بَلى قَدْ جاءَتْکَ آیاتِی فَکَذَّبْتَ بِها وَ اسْتَکْبَرْتَ وَ کُنْتَ مِنَ الْکافِرِینَ
ترجمه:
56 ـ (این دستورها براى آن است که) مبادا کسى روز قیامت بگوید: «افسوس بر من از کوتاهى هائى که در اطاعت فرمان خدا کردم و از مسخره کنندگان (آیات او) بودم»!
57 ـ یا بگوید: «اگر خداوند مرا هدایت مى کرد، از پرهیزگاران بودم»!
58 ـ یا هنگامى که عذاب را مى بیند بگوید: «اى کاش بار دیگر (به دنیا) باز مى گشتم و از نیکوکاران بودم»!
59 ـ آرى، آیات من به سراغ تو آمد، اما آن را تکذیب کردى و تکبر نمودى و از کافران بودى!