انسان چون پر کاهى در برابر تندباد حوادث قرار دارد، و هر زمان به سوئى پرتاب مى شود، ممکن است این پر کاه، به برگى یا شاخه شکسته اى اتصال پیدا کند، ولى تندباد هر دو را با خود مى برد، و حتى اگر پنجه بر درختى بیفکند گاهى طوفان، درخت را نیز از ریشه بر مى کند، اما اگر به کوهى عظیم بپیوندد هیچ طوفانى نمى تواند آن را از جا حرکت دهد.
این کوه، همان ایمان به خدا است و بقیه، تکیه بر غیر او است، و به همین
دلیل در آیات فوق، مى گوید: أَ لَیْسَ اللّهُ بِکاف عَبْدَهُ: «آیا خداوند براى حمایت از بنده اش کافى نیست»؟!
توجه و ایمان به محتواى این آیه، شجاعت و اعتماد به نفس فوق العاده اى، به انسان مى بخشد، خاطرش را آرام و مطمئن مى سازد، تا در برابر حوادث سخت، همچون کوه مقاومت کند، از انبوه دشمنان نهراسد، از کمى همراهان، وحشت نکند، و بحران هاى شدید، آرامش روح او را بر هم نزند، چنان که در حدیث آمده است: اَلْمُؤْمِنُ کَالْجَبَلِ الرّاسِخِ لاتُحَرِّکُهُ الْعَواصِفُ: «مؤمن همچون کوه محکم و پابرجا است، و طوفان ها او را حرکت نمى دهند».