در همین سوره (ص) سه نفر از پیامبران بزرگ به عنوان «اوّاب» توصیف شده اند: «داود»، «سلیمان» و «ایوب»، و در سوره «ق» آیه 32 این وصف براى همه بهشتیان ذکر شده است: «هذا ما تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوّاب حَفِیظ».
این تعبیرات، نشان مى دهد که مقام «اوابین» مقام والا و ارجمندى است، و هنگامى که به منابع لغت، مراجعه مى کنیم مى بینیم: «اوّاب» از ماده «اَوْب» (بر وزن قول ) به معنى «رجوع و بازگشت» است.
این رجوع و بازگشت ـ مخصوصاً با توجه به صیغه «اوّاب» که صیغه مبالغه است دلالت بر تکرار و کثرت دارد ـ اشاره به این است که: «اوّابین» در برابر عواملى که آنها را از خدا دور مى سازد، اعم از زرق و برق جهان ماده، یا وسوسه هاى نفس و شیاطین، حساسیت بسیار دارند، اگر لحظه اى دور شوند، بلافاصله متذکر شده، به سوى او بازمى گردند، و اگر لحظه اى غافل گردند، به یاد او مى افتند و جبران مى کنند.
این بازگشت، مى تواند به معنى بازگشت به اوامر و نواهى الهى باشد، یعنى مرجع و تکیه گاه آنها همه جا فرمان هاى اوست، و از همه جا به سوى او باز مى گردند.
از آیه «یا جِبالُ أَوِّبِی مَعَهُ وَ الطَّیْرَ»(1) که درباره «داود» است معنى دیگرى نیز براى «اوّاب» استفاده مى شود و آن همصدا شدن و هم آواز گردیدن است، زیرا مى گوید: «اى کوه ها و اى پرندگان! با «داود» همصدا شوید»، بنابراین «اوّاب» کسى است که همصدا و هماهنگ با قوانین آفرینش، اوامر الهى و حمد و تسبیح عمومى موجودات جهان باشد، و اتفاقاً یکى از معانى «ایّوب» نیز «اوّاب» است.
 

1 ـ سبا، آیه 10.