چهره پاک این پیامبر بزرگ را که مظهر صبر و شکیبائى است، تا آن پایه که «صبر ایوب» در میان همه، ضرب المثل است، در قرآن مجید دیدیم، که چگونه خداوند در آغاز و پایان این داستان، بهترین تجلیل را از او به عمل مى آورد.
ولى متأسفانه، سرگذشت این پیامبر بزرگ نیز، از دستبرد جاهلان و یا دشمنان دانا مصون نمانده، و خرافاتى بر آن بسته اند که ساحت قدس او از آن پاک و منزه است، از جمله این که: ایوب به هنگام بیمارى بدنش کرم برداشت، و آن قدر متعفن و بدبو شد، که اهل قریه او را از آبادى بیرون کردند!
بدون شک، چنین روایتى مجعول است، هر چند در لابلاى کتب حدیث ذکر شده باشد، زیرا رسالت پیامبران ایجاب مى کند: مردم در هر زمان بتوانند با میل و رغبت با آنها تماس گیرند، و آنچه موجب تنفر و بیزارى مردم و فاصله گرفتن افراد از آنها مى شود، خواه بیمارى هاى تنفرآمیز باشد، و یا عیوب جسمانى، و یا خشونت اخلاقى، در آنها نخواهد بود، چرا که با فلسفه رسالت آنها تضاد دارد.
قرآن مجید در مورد پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مى گوید: فَبِما رَحْمَة مِنَ اللّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظّاً غَلِیْظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ: «در پرتو رحمت الهى براى آنها نرم و مهربان شدى که اگر خشن و سنگدل بودى از گرد تو پراکنده مى شدند».(1)
این آیه دلیل بر آن است که: پیامبر نباید چنان باشد که از اطرافش پراکنده شوند.
ولى در «تورات» کتاب مفصلى درباره «ایّوب» دیده مى شود، که قبل از «مزامیر داود» قرار دارد، این کتاب، مشتمل بر 42 فصل است، و در هر فصل بحث هاى مشروحى وجود دارد، در بعضى از این فصول، مطالب زننده اى به چشم مى خورد، از جمله: در فصل سوم مى گوید: «ایّوب» زبان به شکایت باز کرد و شکوه بسیار نمود، در حالى که قرآن او را به مقام صبر و شکیبائى ستوده است.

1 ـ آل عمران، آیه 159.