مى دانیم، از دستورهائى که در مورد «عید اضحى» در روایات اسلامى آمده است، تکبیرات مخصوصى است که همه مسلمانان، چه آنها که در مراسم حج شرکت کرده اند و در «منى» هستند، و چه
 آنها که در سایر نقاط مى باشند، بعد از نمازها مى گویند، (منتهى کسانى که در «منى» باشند بعد از 15 نماز که نخستین آن نماز ظهر روز عید است، و کسانى که در غیر «منى» باشند بعد از 10 نماز تکرار مى کنند) و صورت تکبیرات چنین است:
«اللّهُ اَکْبَرُ، اللّهُ اَکْبَرُ، لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ، وَ اللّهُ اَکْبَرُ، اللّهُ اَکْبَرُ، وَ لِلّهِ الْحَمْدُ، اللّهُ اَکْبَرُ عَلى ما هَدانا»، و هنگامى که این دستور را با حدیثى که سابقاً نقل کردیم مقایسه مى کنیم، مى بینیم در حقیقت این تکبیرات مجموعه اى است از تکبیرات «جبرئیل»، «اسماعیل»(علیه السلام) و پدرش «ابراهیم»(علیه السلام) و چیزى افزون بر آن.
و به تعبیر دیگر، این تعبیرات خاطره پیروزى «ابراهیم» و «اسماعیل»(علیهما السلام)را در آن میدان بزرگ آزمایش، در نظرها زنده مى کند، و به همه مسلمانان چه در «منى» و چه در غیر «منى» الهام مى بخشد.
ضمناً، از روایات اسلامى معلوم مى شود: نام گذارى سرزمین «منى» به این اسم به خاطر آن است که ابراهیم(علیه السلام) هنگامى که به این سرزمین رسید و از عهده امتحان برآمد، «جبرئیل» به او گفت: هر چه مى خواهى از پروردگارت بخواه، او از خدا «تمنى» کرد: دستور دهد، به عنوان فداى فرزندش اسماعیل(علیه السلام)، قوچى را ذبح کند، و این تمناى او انجام شد.(1)

1 ـ تفسیر «نور الثقلین»، جلد 4، صفحه 420، حدیث 68.