بعضى از مفسران، شأن نزول هائى براى آیات فوق نقل کرده اند که مطابق آنها، این آیات اشاره به آن دو نفر مى کند که در سوره «کهف» به عنوان یک مثال، مطرح شده است، آنجا که مى فرماید: وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلاً رَجُلَیْنِ جَعَلْنا لِأَحَدِهِما جَنَّتَیْنِ مِنْ أَعْناب وَ حَفَفْناهُما بِنَخْل وَ جَعَلْنا بَیْنَهُما زَرْعاً...: «براى آنها مثالى بیان کن: داستان آن دو مرد را که براى یکى از آنها دو باغ از انواع «انگورها» قرار دادیم، و در گرداگرد آن درختان «نخل»، و در میان این دو زراعتى پر برکت...».(1)
در این آیات آمده است که یکى از آن دو نفر فردى بود بسیار خودخواه و مغرور و کم ظرفیت و منکر معاد، و دیگرى مؤمن و معتقد به قیامت، و سرانجام آن مرد بى ایمان مغرور، در همین جهان نیز به مجازات الهى گرفتار شد و تمام اموال و ثروتش بر باد رفت.(2)
ولى لحن آیات مورد بحث، با آیات سوره «کهف» چندان هماهنگ نیست، و حکایت از دو داستان جداگانه مى کند.
بعضى دیگر از مفسران، آن را ناظر به دو نفر شریک یا رفیق مى دانند که ثروت زیادى داشتند، یکى انفاق هاى زیادى کرد، و دیگرى که به این امور اعتقادى نداشت، خوددارى نمود، بعد از مدتى انفاق کننده نیازمند شد و مورد سرزنش رفیقش قرار گرفت، و با استهزاء به او گفت: أَ اِنَّکَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِیْن: «آیا تو در راه خدا انفاق مى کنى»؟.(3)
اما این شأن نزول، متوقف بر این است که «مُصَدِّقِین» را در آیات مورد بحث با تشدید «صاد» بخوانیم که مربوط به انفاق و صدقه دادن بوده باشد.
در حالى که در قرائت مشهور «مصدقین» بدون تشدید «صاد» است، بنابراین شأن نزول مزبور با قرائت مشهور سازگار نیست.

1 ـ کهف، آیات 32 ـ 33.
2 ـ تفسیر «فخر رازى»، جلد 26، صفحه 139.
3 ـ «روح المعانى»، جلد 23، صفحه 83.