1 ـ جمله «یَسْتَسْخِرُون»، به عقیده جمعى از مفسران، به معنى «یسخرون» (مسخره مى کنند) آمده، و در میان این دو تعبیر فرقى نیست، در حالى که بعضى دیگر، براى این دو، معنى متفاوتى قائلند: «یَسْتَسْخِرُون» را به خاطر مفهومى که در باب استفعال نهفته شده، به معنى دعوت کردن دیگران به سخریه نمودن دانسته اند، اشاره به این که: نه تنها خودشان آیات الهى را به باد استهزاء مى گرفتند، بلکه تلاش و کوشش داشتند دیگران نیز این کار را انجام دهند تا مسأله به شکل عمومى در جامعه درآید.
بعضى تفاوت این دو را در تأکید بیشترى مى دانند که از جمله «یَسْتَسْخِرُون» استفاده مى شود.
و بعضى این جمله را به عنوان «اعتقاد به سخریه بودن چیزى» تفسیر کرده اندیعنى آنها بر اثر انحراف شدید، به راستى معتقد بودند که این معجزات سخریه اى بیش نیست! ولى معنى دوم، از همه مناسب تر به نظر مى رسد.

2 ـ بعضى از مفسران، شأن نزولى نیز براى آیه فوق آورده اند که خلاصه اش این است: پیامبر(صلى الله علیه وآله) یکى از مشرکان را به نام «رکانه» در یکى از کوه هاى اطراف «مکّه» در حالى که تنها بود، ملاقات کرد، «رکانه» با این که از نیرومندترین و قوى ترین مردم «مکّه» بود، پیامبر(صلى الله علیه وآله) او را بر زمین فرو کوفت تا به او نشان دهد که از نیروى اعجاز برخوردار است; چرا که از طرق عادى پیروزى حریف مسلم بود، سپس بعضى از معجزات دیگر خود را به او نشان داد که آن نیز براى هدایت او به تنهائى کافى بود، ولى، او نه تنها ایمان نیاورد، بلکه به «مکّه» آمد و صدا زد: یا بَنِى هاشِم ساحِرُوا بِصاحِبِکُمْ اَهْلَ الاَرْضِ: «اى «بنى هاشم» دوست شما آن قدر در سحر نیرومند است که مى توانید به وسیله او با تمام ساحران روى زمین مقابله کنید» آیات فوق درباره او و مانند او نازل گردید.(1)
 

1 ـ تفسیر «روح المعانى»، جلد 23، صفحه 71.