گاهى به ذهن مى رسد: چرا قرآن در اینجا تعبیر به «شجر اخضر» (درخت سبز) کرده است؟ در حالى که آتش افروختن با چوبِ تر، بسیار مشکل است، چه خوب بود به جاى آن «الشَّجَرُ الْیابِسُ» (چوب خشک) مى فرمود، تا با این تعبیر سازگار باشد!
ولى نکته جالب، اینجا است: تنها درختان سبزند که مى توانند عمل کربن گیرى و ذخیره نور آفتاب را انجام دهند، درختان خشک اگر صدها سال در معرض تابش آفتاب قرار گیرند، ذره اى به ذخیره انرژى حرارتى آنها افزوده نمى شود، تنها موقعى قادر بر این کار مهم هستند که سبز و زنده باشند.
بنابراین، فقط «شجر اخضر» است که مى تواند «آتش گیره» (وقود) براى ما بسازد، و گرما و نور را به شکل مرموزى در چوب سرد و مرطوب خود نگاه دارد، اما به محض این که: خشکیدند عمل کربن گیرى و ذخیره انرژى آفتاب تعطیل مى شود.
روى این اصل، تعبیر فوق هم ترسیم زیبائى از چهره رستاخیز انرژیها است، و هم یک معجزه علمى جاویدان از قرآن مجید!
از این گذشته، اگر به تفسیرهاى دیگر که در بالا اشاره کردیم، باز گردیم تعبیر «شجر اخضر» باز هم مناسب و زیبا است، زیرا چوبهاى درختان سبز هنگامى که با یکدیگر اصطکاک قوى پیدا کنند جرقه بیرون مى دهند، جرقه اى که مى تواند مبدأ آتش افروزى شود، و اینجا است که به عظمت قدرت خدا پى  مى بریم که آتش را در دل آب و آب را در دل آتش حفظ کرده.