بار دیگر قرآن مجید در این آیات، به مسأله توحید و شرک، باز مى گردد، و ضمن بر شمردن قسمتى از نشانه هاى عظمت خدا در زندگى انسانها، و رفع نیازمندیهاى آنها از سوى خدا، به ضعف و ناتوانى و بینوائى بتها اشاره کرده، در  یک مقایسه روشن، حقانیت خط توحید، و بطلان خط شرک را آشکار مى سازد.
نخست، مى گوید: «آیا آنها ندیدند که از آنچه با قدرت خود به عمل آورده ایم چهار پایانى براى آنها آفریدیم که آنان مالک آن هستند» (أَ وَ لَمْ یَرَوْا أَنّا خَلَقْنا لَهُمْ مِمّا عَمِلَتْ أَیْدِینا أَنْعاماً فَهُمْ لَها مالِکُونَ).(1)

و براى این که: به خوبى بتوانند از این چهار پایان بهره گیرند: «آنها را رام ایشان ساختیم» (وَ ذَلَّلْناها لَهُمْ).
«هم از آنها مرکب را هوار براى خود فراهم مى سازند، و هم از آنها تغذیه مى کنند» (فَمِنْها رَکُوبُهُمْ وَ مِنْها یَأْکُلُونَ).

منافع آنها، به همینجا ختم نمى شود، بلکه، «براى آنان منافع دیگر در این حیوانات و نوشیدنیهاى گوارائى است» (وَ لَهُمْ فِیها مَنافِعُ وَ مَشارِبُ).
«آیا با این حال، شکر این نعمتها را به جا نمى آورند»؟! شکرى که وسیله معرفت اللّه و شناخت ولىّ نعمت است (أَ فَلا یَشْکُرُونَ).

1 ـ جمله «أَ وَ لَمْ یَرَوْا...» جمله اى است که با واو عطف، بر جمله قبل معطوف شده است، منتها از آنجا که همزه استفهام همیشه صدرنشین است بر واو عاطفه مقدم شده، و رؤیت در اینجا ممکن است، به معنى «دانستن» و یا به معنى «نگاه کردن» بوده باشد.