22قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللّهِ لایَمْلِکُونَ مِثْقالَ ذَرَّة فِى السَّماواتِ وَ لا فِى الأَرْضِ وَ ما لَهُمْ فِیهِما مِنْ شِرْک وَ ما لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِیر
23وَ لاتَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلاّ لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتّى إِذا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قالُوا ما ذا قالَ رَبُّکُمْ قالُوا الْحَقَّ وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ
24قُلْ مَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّماواتِ وَ الأَرْضِ قُلِ اللّهُ وَ إِنّا أَوْ إِیّاکُمْ لَعَلى هُدىً أَوْ فِی ضَلال مُبِین
25قُلْ لاتُسْئَلُونَ عَمّا أَجْرَمْنا وَ لانُسْئَلُ عَمّا تَعْمَلُونَ
26قُلْ یَجْمَعُ بَیْنَنا رَبُّنا ثُمَّ یَفْتَحُ بَیْنَنا بِالْحَقِّ وَ هُوَ الْفَتّاحُ الْعَلِیمُ
27قُلْ أَرُونِیَ الَّذِینَ أَلْحَقْتُمْ بِهِ شُرَکاءَ کَلاّ بَلْ هُوَ اللّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ  ترجمه:
22 ـ بگو: «کسانى را که غیر از خدا (معبود خود) مى پندارید بخوانید! (آنها هرگز گرهى از کار شما نمى گشایند، چرا که) آنها به اندازه ذره اى در آسمانها و زمین مالک نیستند، و نه در (خلقت و مالکیت) آنها شریکند، و نه یاور او (در آفرینش) بودند.
23 ـ هیچ شفاعتى نزد او، جز براى کسانى که اذن داده، سودى ندارد! تا زمانى که اضطراب از دلهاى آنان زائل گردد (و فرمان از ناحیه او صادر شود; مجرمان به شفیعان) مى گویند: «پروردگارتان چه دستورى داده»؟ مى گویند: «حق را (بیان کرد و اجازه شفاعت درباره مستحقان داد); و او است بلند مقام و بزرگ مرتبه»!
24 ـ بگو: «چه کسى شما را از آسمانها و زمین روزى مى دهد»؟ بگو: «اللّه! و ما یا شما بر (طریق) هدایت یا در ضلالت آشکارى هستیم»!
25 ـ بگو: «شما از گناهى که ما کرده ایم سؤال نخواهید شد، (همان گونه که) ما در برابر اعمال شما مسئول نیستیم»!
26 ـ بگو: «پروردگار ما همه ما را جمع مى کند، سپس در میان ما به حق داورى مى نماید (و مجرمان را از نیکوکاران جدا مى سازد)، و اوست داور آگاه».
27 ـ بگو: «کسانى را که به عنوان شریک به او ملحق ساخته اید به من نشان دهید! هرگز چنین نیست! (او شریک و شبیهى ندارد) بلکه او خداوند عزیز و حکیم است»!