سرانجام دستگاه حکومت جبّار نمرود که احساس کرد این جوان رفته رفته به صورت کانون خطرى براى حکومت خودکامه او درآمده و زبان گویا و فکر توانا و منطق رسایش ممکن است سبب بیدارى و آگاهى توده هاى تحت ستم گردد و زنجیرهاى استعمار او را سرانجام پاره کنند و بر او بشورند، تصمیم گرفت با دامن زدن به تعصّبات جاهلانه بت پرستان، کار ابراهیم را یکسره کند و با مراسم خاصّى ـ که در سوره انبیاء توضیح آن خواهد آمد ـ او را در برابر دیدگان همه، در میان دریاى آتشى که بهوسیله جهل مردم و جنایت نظام حاکم برافروخته شده بود، بسوزاند و براى همیشه فکر خود را راحت کند.
امّا هنگامى که آتش به فرمان خدا خاموش شد و ابراهیم سالم از آن صحنه بیرون آمد، چنان لرزه اى بر دستگاه نمرود وارد گشت که به کلّى روحیّه خود را باخت، زیرا دیگر ابراهیم یک جوان ماجراجو و تفرقه افکن ـ برچسبى که دستگاه نمرود به او مى زدند ـ نبود بلکه به عنوان یک رهبر الهى و یک قهرمان شجاع که مى تواند یک تنه و با دست خالى بر انبوه جبّاران قدرتمند یورش ببرد درآمد.
به همین دلیل نمرود و درباریانش که همچون زالو، خون مردم بینوا را مى مکیدند، تصمیم گرفتند براى ادامه حکومت خود، با تمام قوا در برابر ابراهیم مقاومت کنند و تا نابودى کامل او از پاى ننشینند.
از سوى دیگر، ابراهیم سهم خود را از آن گروه گرفته بود، یعنى دل هاى آماده به او ایمان آورده بودند. او بهتر دید که با جمعیّت مؤمنان و هوادارانش، سرزمین بابل را ترک گوید و براى گستردن دعوت حق، به سوى شام و فلسطین و مصر (سرزمین فراعنه) روانه شود. او توانست در آن مناطق، حقیقت توحید را تبلیغ کند و مؤمنان فراوانى را به سوى پرستش خداوند یگانه بخواند.