ماجراى مخالفت و مبارزه ابراهیم(علیه السلام) با بت ها سرانجام به اطّلاع نمرود رسید. او را احضار کرد تا به گمان خود با نصیحت و اندرز یا توبیخ و تهدید، وى را خاموش سازد.
او که در سفسطه بازى چیره دست بود، از ابراهیم پرسید: اگر تو این بت ها را نمى پرستى، پس پروردگار تو کیست؟
گفت: همان کسى که حیات و مرگ به دست اوست.
فریاد زد: اى بى خبر، این به دست من است، مگر نمى بینى مجرم محکوم به اعدام را آزاد مى کنم و زندانى غیر محکوم به اعدام را اگر بخواهم اعدام مى نمایم؟
ابراهیم(علیه السلام) که در پاسخ هاى دندان شکن فوق العاده مهارت داشت، با استمداد از قدرت نبوّت به او گفت: تنها حیات و مرگ نیست که به دست خداست، همه عالم هستى به فرمان اویند، مگر نمى بینى صبحگاهان خورشید به فرمان او از افق مشرق سر بر مى آورد و شامگاهان به فرمانش در افق مغرب فرو مى رود؟ اگر حکمروا بر پهنه جهان هستى تویى، فردا این قضیه را عکس کن تا خورشید از مغرب سر برآورد و در مشرق فرو نشیند.نمرود چنان مبهوت شد که توانایى سخن گفتن را در برابر او از دست داد.(1)
بى شک ابراهیم مى دانست که نمرود در ادّعاى قدرت بر حیات و مرگ سفسطه مى کند، ولى مهارت او در استدلال اجازه نمى داد این مطلب را که جاى دستاویزى براى دشمن سفسطه باز در آن وجود داشت تعقیب کند ازاین رو فوراً آن را رها کرد و به چیزى چسبید که هیچ قدرت دست و پا زدن در آن نداشت.
 

1 . سوره بقره، آیه 258.