در اینکه ابراهیم در چه سنّى به مقام نبوّت نایل آمد، دلیل روشنى در دست نداریم ولى همین قدر از سوره مریم استفاده مى شود که او هنگامى که با عمویش آزر به بحث پرداخت به مقام نبوّت رسیده بود، زیرا در آیات 41 و 42 این سوره مى خوانیم: وَاذْکُرْ فِى الْکِتَابِ إِبْرهِیمَ إِنَّهُ کَانَ صِدِّیقًا نَبِیًّا * إِذْ قَالَ لاِبِیهِ یَا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لاَ یَسْمَعُ وَ لاَ یُبْصِرُ وَ لاَ یُغْنِى عَنْکَ شَیْئًا.
و مى دانیم که این ماجرا قبل از درگیرى با بت پرستان و داستان به آتش سوزاندن او بوده است. و اگر آنچه را بعضى از مورّخان نوشته اند که ابراهیم در آن هنگام شانزده ساله بود به آن بیفزاییم، ثابت مى شود که وى از آغاز نوجوانى این رسالت بزرگ را بر دوش گرفته بود.