ابراهیم در سرزمین بابل که از سرزمین هاى شگفت انگیز جهان بود و حکومتى نیرومند و در عین حال ظالم و جبّار بر آن سلطه داشت تولّد یافت.(1)
ابراهیم در زمانى چشم به جهان گشود که نمرود بن کنعان، آن پادشاه جبّار و ستمگر بر بابل حکومت مى کرد و خود را خداى بزرگ بابل معرّفى مى نمود.
البتّه مردم بابل تنها این یک بت را نداشتند بلکه در عین حال بت هایى با اَشکال گوناگون و از موادّ مختلف ساخته بودند و به نیایش در مقابل آنها مى پرداختند.
حکومت وقت چون بت پرستى را وسیله مؤثّرى براى تحمیق و تخدیر افکار ساده لوح مى دید، سخت از آن حمایت مى کرد و هر گونه اهانت و توهین به بت ها را یک گناه بزرگ و جرم نابخشودنى مى دانست.
مورّخان درباره تولّد ابراهیم داستان شگفت انگیزى نقل کرده اند که خلاصه آن چنین است:
منجّمان تولّد شخصى را که با قدرت بى منازع نمرود مبارزه خواهد کرد پیش بینى کرده بودند و او با تمام قوا، هم براى جلوگیرى از تولّد چنین کودکى و هم براى کشتن او بر فرض تولّد، کوشش مى کرد.
ولى هیچ یک از اینها مؤثّر واقع نشد و این نوزاد سرانجام تولّد یافت.
مادر براى حفظ او، در گوشه غارى در نزدیکى زادگاهش وى را پرورش مى داد به طورى که سیزده سال از عمر خود را در آنجا گذارند.
سرانجام که در آن مخفیگاه دور از نظر مأموران نمرود پرورش یافت و به نوجوانى رسید تصمیم گرفت که آن خلوتگاه را براى همیشه ترک کند و به میان مردم گام نهد و درس توحیدى را که با الهام درون به ضمیمه مطالعات فکرى دریافته بود، براى مردم باز گوید.
 

1 . بعضى از مورّخان، محل ولادت او را شهر «اور» از کشور «بابل» دانسته اند.