کراراً در آیات قرآن مى خوانیم که مؤمنان راستین، انفاق یا صدقاتشان در سرّ و علن یعنى پنهان و آشکار است و به این ترتیب، علاوه بر بیان انفاق به معنى وسیعش، به کیفیّت آن هم توجّه داده شده، زیرا گاه انفاق پنهانى مؤثّرتر و آبرومندانه تر است و گاه اگر آشکارا باشد سبب تشویق دیگران و الگویى براى نشان داد برنامه هاى اسلامى و بزرگداشتى براى شعائر دین محسوب مى شود.
افزون بر این مواردى پیش مى آید که شخص از گرفتن انفاق ناراحت مى شود. الآن که ما در حال جنگ با دشمن خونخوار هستیم (یا هر ملّت مسلمانى که با چنین وضعیّتى روبه رو شود)، مردم باایمان براى کمک به آسیب دیدگان جنگ یا مجروحان و معلولان و یا به خود جنگجویان، هر روز با مقادیر زیادى انواع وسایل زندگى راهى مرزها و مناطق جنگى مى شوند و اخبار آن در وسایل ارتباط جمعى منعکس مى گردد تا هم دلیلى براى همدردى و پشتیبانى بى دریغ عموم ملّت مسلمان از جنگجویانش باشد و هم نشانه اى بر زنده بودن روح انسانى در عموم مردم و هم تشویقى باشد براى کسانى که از این قافله عقب مانده اند تا خود را هر چه زودتر به قافله برسانند. بدیهى است در این گونه موارد، انفاق علنى مؤثّرتر است.
بعضى از مفسّران نیز در تفاوت میان این دو گفته اند: انفاق علنى مربوط به واجبات است که معمولاً جنبه تظاهر در آن نیست، زیرا اداى وظیفه بر همه لازم است و چیز مخفیانه اى نمى تواند باشد، ولى انفاق هاى مستحبّى چون چیزى افزون بر وظیفه واجب است ممکن است توأم با تظاهر و ریا شود و لذا مخفى بودنش بهتر است.
به نظر مى رسد این تفسیر جنبه کلّى ندارد بلکه در واقع شاخه اى است از تفسیر اوّل.