در چند آیه قبل به مجازات سخت و دردناک منحرفان لجوج و بى ایمان اشاره شده بود، آیات مورد بحث همین معنى را تعقیب و تکمیل مى کند، مى گوید: «و (در قیامت) همه آنان ]= جبّاران و ظالمان و کافران، اعمّ از تابع و متبوع، و پیرو و پیشوا در برابر خدا ظاهر مى شوند» (وَ بَرَزُوا لِلَّهِ جَمِیعًا).
«در این هنگام ضعفا دنباله روان نادان که با تقلید کورکورانه خود را به وادى ضلالت افکندند[ به مستکبران (و رهبران گمراه) مى گویند: ما پیروان شما بودیم ; آیا (اکنون که به خاطر پیروى از شما به این همه عذاب و بلا گرفتار شده ایم) شما حاضرید سهمى از عذاب الهى را بپذیرید و از ما بردارید؟» (فَقَالَ الضُّعَفَاءُ لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا إِنَّا کُنَّا لَکُمْ تَبَعًا فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا مِنْ عَذَابِ اللهِ مِنْ شَىْء).
امّا آنها بلافاصله مى گویند: «اگر خدا ما را به سوى نجات از این کیفر و عذاب هدایت مى کرد، ما هم شما را راهنمایى مى کردیم» (قَالُوا لَوْ هَدَینَا اللهُ لَهَدَیْنَاکُمْ).
ولى افسوس که کار از این حرف ها گذشته است، «چه بى تابى و جزع کنیم چه صبر و شکیبایى پیشه سازیم، تفاوتى نمى کند» و راه نجاتى براى ما وجود ندارد (سَوَاءٌ عَلَیْنَا أَجَزِعْنَا أَمْ صَبَرْنَا مَا لَنَا مِنْ مَحِیص).