1. على(علیه السلام) در یکى از کلمات حکمت آمیز خود در نهج البلاغة مى فرماید: إذا وَصَلَت إلَیکُم أطرافُ النِّعَمِ فَلا تُنَفِّروا أقصاها بِقِلَّةِ الشُّکرِ: «هنگامى که مقدّمات نعمت هاى خداوند به شما مى رسد سعى کنید با شکرگزارى، بقیّه را به سوى خود جلب کنید، نه آنکه با کمى شکرگزارى آن را از خود برانید».(1)
2. این موضوع نیز قابل توجّه است که تنها تشکّر و سپاسگزارى از خداوند در برابر نعمت ها کافى نیست، بلکه باید از کسانى که وسیله آن موهبت بوده اند نیز تشکّر و سپاسگزارى و حقّ زحمات آنها را از این راه ادا کرد و آنان را به خدمات بیشتر تشویق نمود.
در حدیثى از امام علىّ بن الحسین(علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «روز قیامت خداوند به بعضى از بندگانش مى فرماید: آیا فلانى را شکرگزارى کردى؟ عرض مى کند: پروردگارا من شکر تو را به جا آوردم. مى فرماید: چون شکر او را به جا نیاوردى، شکر مرا هم ادا نکردى».
سپس امام فرمود: أشکَرُکُم لِلّهِ أشکَرُکُم لِلنّاسِ: «شکرگزارترین شما براى خدا کسانى اند که از همه بیشتر شکر مردم را به جا مى آورند».(2)
3. افزایش نعمت هاى خداوند که به شکرگزاران وعده داده شده، تنها به این نیست که نعمت هاى مادّى تازه اى به آنها ببخشد بلکه نفس شکرگزارى که توأم با توجّه مخصوص به خدا و عشق تازه اى نسبت به ساحت مقدّس اوست، خود یک نعمت بزرگ روحانى است که در تربیت نفوس انسان ها و دعوت آنان به اطاعت فرمان الهى فوق العاده مؤثّر است.
بلکه شکر ذاتاً راهى است براى شناخت هر چه بیشتر خداوند، به همین دلیل علماى عقاید در علم کلام براى اثبات «وجوب معرفة الله» (شناخت خدا) از طریق وجوب شکر «منعم» (نعمت بخش) وارد شده اند.
4. احیاى روح شکرگزارى در جامعه و ارج نهادن و سپاس از آنها که با علم خود یا فداکارى و شهادت، یا با سایر مجاهدات در راه پیشبرد اهداف اجتماعى خدمت کرده اند، یک عامل مهمّ حرکت و شکوفایى و پویایى جامعه است.
در اجتماعى که روح تشکّر و قدردانى مرده، کمتر کسى علاقه و دلگرمى به خدمت پیدا مى کند. بر عکس آنها که از زحمات و خدمات اشخاص بیشتر قدردانى مى کنند ملّت هایى بانشاط تر و پیشروترند.
توجّه به همین حقیقت سبب شده است که در عصر ما براى قدردانى از زحمات بزرگان، در صدمین سال، هزارمین سال، زادروز، یا هر فرصت مناسب دیگر، مراسمى براى بزرگداشت آنها بگیرند و ضمن سپاسگزارى از خدماتشان مردم را به حرکت و تلاش بیشتر دعوت کنند.
فى المثل در انقلاب اسلامى کشور ما که پایان یک دوران تاریک دو هزار و پانصد ساله و آغاز دوران جدیدى بود، وقتى مى بینیم همه سال و هر ماه بلکه هر روز خاطره شهیدان انقلاب زنده مى شود و بر آنها درود مى فرستند و به تمام کسانى که به آنها منسوب اند احترام مى گذارند و به خدماتشان ارج مى نهند، خود سبب مى شود که عشق و علاقه به فداکارى در دیگران پرورش یابد و سطح فداکارى مردم بالاتر رود.
به تعبیر قرآن، شکر این نعمت باعث فزونى آن خواهد شد و از خون یک شهید هزاران مجاهد مى روید و مصداق زنده «لاَزیدَنَّکُم» مى شود.
 
 

1 . نهج البلاغة، کلمات قصار، جمله 13.
2 . اصول کافى، ج 2، ص 99