در آیه مورد بحث دیدیم که چگونه خداوند از مؤمنان راستین یهود و نصارى تعبیر به «اهل کتاب» کرده و از کسانى که تابع تعصّبات و هوس هاى خویش بودند تعبیر به «احزاب». این منحصر به تاریخ صدر اسلام و قوم یهود و نصاراى معاصر پیامبر(صلى الله علیه وآله)نیست. همیشه تفاوت میان مؤمنان حقیقى و مدّعیان ایمان همین است که مؤمنان راستین، در برابر فرمان هاى حق تسلیم محض اند و در میان آنها تفاوت و تبعیضى قائل نمى شوند. یعنى میل و خواست خود را تحت الشعاع آنها قرار مى دهند و نام اهل کتاب و اهل ایمان تنها شایسته آنهاست.
امّا آنها مصداق نُؤْمِنُ بِبَعْض وَ نَکْفُرُ بِبَعْض(1) هستند. یعنى هر چه را با خطّ فکرى و امیال شخصى و هوس هایشان هماهنگ است مى پذیرند و هر چه را نیست انکار مى کنند. یا هر چه به سودشان است قبول دارند و هر چه بر خلاف منافع شخصى آنهاست انکار مى کنند. اینها نه مسلمانند و نه مؤمن راستین، بلکه احزابى هستند که مقاصد خود را در دین جستوجو مى کنند و لذا در تعلیمات اسلام و احکام آن، همیشه تبعیض قائل مى شوند.