آیات فوق و شأن نزولى که درباره آن ذکر شده، نشان مى دهد که کفّار قریش توصیف خداوند به «رحمان» را نمى پسندیدند و چون چیزى در میان آنها معمول نبود آن را به باد استهزا گرفتند، در حالى که آیات فوق تأکید و اصرار بر آن دارد، زیرا لطف خاصّى در این کلمه نهفته است. مى دانیم صفت رحمانیّت خداوند اشاره به لطف عامّ اوست که دوست و دشمن را فرامى گیرد و مؤمن و کافر مشمول آن است. در برابر صفت رحیمیّت که اشاره به رحمت خاصّ ایزدى در مورد بندگان صالح و مؤمنان است. یعنى شما چگونه به خدایى که منبع لطف و کرم است و حتّى دشمنان خویش را مشمول لطف و رحمتش قرار مى دهد ایمان نمى آورید؟ این نهایت نادانى شماست.