ما از یک سو در آیه فوق مى خوانیم که یاد خدا مایه آرامش دل هاست و از سوئى دیگر در آیه 2 سوره انفال مى خوانیم: إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ: «مؤمنان کسانى هستند که وقتى نام خدا برده مى شود قلبشان ترسان مى گردد.» آیا این دو با هم منافات ندارند؟
در پاسخ باید گفت: منظور از آرامش، همان آرامش در برابر عوامل مادّى است که غالب مردم را نگران مى سازد که نمونه هاى روشن آن در بالا ذکر شد. ولى مسلّماً افراد باایمان در برابر مسؤولیّت هاى خویش نمى توانند نگران نباشند. به عبارت دیگر، آنچه در آنها وجود ندارد، نگرانى ها ویرانگر است که غالب نگرانى ها را تشکیل مى دهد، امّا نگرانى سازنده که انسان را به اداى وظیفه در برابر خدا و خلق و فعّالیّت هاى مثبت زندگى وامى دارد، در وجود آنها هست و باید هم باشد. منظور از خوف از خدا نیز همین است.(1)