«زَبَد» به معنى کف هاى روى آب یا هرگونه کف است و مى دانیم که آب زلال کمتر کف بر روى آن آشکار مى گردد، زیرا کف ها به خاطر آلوده شدن آب به اجسام خارجى است.
از اینجا روشن مى شود که اگر حق به صفا و پاکى اصلى باقى بماند، هرگز کف هاى باطل اطراف آن آشکار نمى گردد، امّا هنگامى که حق بر اثر برخورد با محیط هاى آلوده، رنگ محیط رابه خود گرفت و حقیقت را خرافه و درستى با نادرستى و پاکى با ناپاکى آمیخته شد، کف هاى باطل در کنار آن آشکار مى شوند.
این همان چیزى است که على(علیه السلام) در نهج البلاغة به آن اشاره کرده، آنجا که مى فرماید: فَلَو أنَّ الباطِلَ خَلَصَ مِن مِزاجِ الحَقِّ لَم یَخفَ عَلَى المُرتادینَ وَ لَو أنَّ الحَقَّ خَلَصَ مِن لَبسِ الباطِلِ انقَطَعَت عَنهُ ألسُنُ المُعانِدینَ: اگر باطل از آمیزش با حق خالص شود، بر حق جویان مخفى نخواهد ماند، و اگر حق از آمیزش باطل رهایى یابد، زبان بدگویان از آن قطع خواهد شد».(1)بعضى از مفسّران گفته اند که آیه مورد بحث در حقیقت داراى سه تشبیه است: «نزول آیات قرآن» از آسمان وحى، تشبیه به نزول قطرات حیات بخش باران شده است.«دل هاى انسان ها» تشبیه به زمین ها و درّه ها که هر کدام به اندازه وسعت وجودشان بهره مى گیرند.
«وسوسه هاى شیطانى» به کف هاى آلوده روى آب تشبیه شده است که این کف ها از آب پیدا نشده بلکه از آلودگى محلّ ریزش آب پیدا مى شود، و به همین دلیل وسوسه هاى نفس و شیطان از تعلیمات الهى نیست بلکه از آلودگى قلب انسان است، امّا سرانجام وسوسه ها از دل مؤمنان برطرف مى گردد و آب زلال وحى که موجب هدایت و حیات انسان هاست باقى مى مانَد.

1 . نهج البلاغة، خطبه 50.