با توجّه به آیه فوق این پرسش پیش مى آید که چگونه خداوند به پیامبرش فرمان مى دهد از مشرکان بپرسد پروردگار زمین و آسمان کیست؟ و بعد بى آنکه منتظر پاسخشان باشد به حضرت دستور مى دهد خود پاسخ دهد. و باز بلافاصله مشرکان را به باد سرزنش مى گیرد که چرا بت ها را پرستش مى کنید؟ این چه رسم سؤال و جواب است؟
با توجّه به یک نکته پاسخ این پرسش روشن مى شود که گاهى جواب یک سؤال به قدرى روشن است که نیاز ندارد در انتظار پاسخ از طرف بنشینیم. مثل اینکه از طرف مقابل مى پرسیم الآن شب است یا روز و بلافاصله خودمان جواب مى گوییم مسلّماً شب است. و این کنایه لطیفى است از اینکه مطلب به قدرى روشن است که نیاز به انتظار کشیدن براى پاسخ ندارد.
به علاوه مشرکان، خالقیّت را مخصوص خداوند مى دانستند. آنها هرگز نمى گفتند بت ها آفریننده زمین و آسمان هستند، بلکه عقیده داشتند که آنها شفیعانند و قادر بر رسانیدن سود یا ضرر به انسان نیستند، و به همین دلیل معتقد بودند که باید آنها را عبادت کرد.
ولى از آنجا که «خالقیّت» از «ربوبیّت» (تدبیر و اداره عالم هستى) جدا نیست، مى توان مشرکان را به این سخن ملزوم ساخت و گفت: شما که خالقیّت را مخصوص خدا مى دانید باید ربوبیّت را هم مخصوص او بدانید و به دنبال آن عبادت هم مخصوص اوست.