قرآن در اینجا بار دیگر به آیات توحید و نشانه هاى عظمت خدا و اسرار آفرینش مى پردازد و با انگشت نهادن روى قسمت هاى مختلفى از پدیده هاى طبیعى و اشاره هاى کوتاه و پرمعنى به اسرار و خواصّ آنها، رابطه بندگان را با خدا نزدیک تر کرده، نور ایمان و معرفت را در قلب هایشان مى پاشد. نخست به برق (برقى که در میان قطعات ابر پیدا مى شود) اشاره کرده مى گوید: «او کسى است که برق را به شما نشان مى دهد که هم مایه ترس است و هم مایه امید» (هُوَ الَّذِى یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَ طَمَعًا).
از یک سو شعاع درخشانش چشم ها را خیره مى کند و صداى رعب انگیز رعد که از آن برمى خیزد، گاه آدمیان را به وحشت مى اندازد و ترس از خطر آتش سوزى ناشى از آن، به خصوص براى کسانى که در بیابان ها زندگى یا از آن عبور مى کنند آنها را آزار مى دهد.
امّا چون غالباً همراه با آن رگبارهایى به وجود مى آید و تشنه کامان بیابان را آب زلال مى بخشد و درختان و زراعت را سیراب مى کند، آنها را به امید و طمع مى کشانَد و در میان این بیم و امید، لحظات حسّاسى را مى گذرانند.
سپس اضافه مى کند: «و ابرهاى سنگین و پربار ایجاد مى کند» که قادر به آبیارى زمین هاى تشنه اند (وَ یُنْشِىءُ السَّحَابَ الثِّقَالَ).