اشکال معروف دیگرى در اینجاست که در اشعار فارسى نیز منعکس شده است که کسى به یعقوب گفت:زمصرش بوى پیراهن شنیدى *** چرا در چاه کنعانش ندیدى؟
چگونه یعقوب پیامبر از مصر که برخى فاصله آن تا کنعان را هشتاد فرسخ و برخى ده روز راه نوشته اند، بوى پیراهن یوسف را حس کرد امّا در بیخ گوش خود در سرزمین کنعان هنگامى که او را در چاه انداخته بودند، از حوادثى که گذشت آگاه نشد؟
پاسخ این پرسش با توجّه به آنچه قبلاً در زمینه علم غیب و حدود علم پیامبر و امامان گفته ایم چندان پیچیده نیست، زیرا علم آنها نسبت به امور غیبى متّکى به علم و اراده پروردگار است. آنجا که خدا بخواهد آنها مى دانند هر چند مربوط به دورترین نقاط جهان باشد.
آنان را از این نظر مى توان به مسافرانى تشبیه کرد که در شبى تاریک از بیابانى که ابرها آسمان آن را فراگرفته است مى گذرند، لحظه اى برق در آسمان مى زند و تا اعماق بیابان را روشن مى سازد و همه چیز در برابر چشم مسافران روشن مى شود، امّا لحظه اى دیگر خاموش مى شود و تاریکى همه جا را فرامى گیرد به طورى که هیچ چیز به چشم نمى خورَد.
شاید حدیثى که از امام صادق(علیه السلام) در مورد علم امام نقل شده نیز اشاره به همین معنى باشد آنجا که مى فرماید: جَعَلَ اللهُ بَینَهُ وَ بَینَ الْإمامِ عَموداً من نور یَنظُرُ اللهُ بِهِ إلى الْإمام وَ یَنظُرُ الْإمامِ بِهِ إلَیهِ فَإذا أرادَ عِلمَ شَىء نَظَرَ فی ذلِکَ النّورِ فَعَرَفَهُ: «خداوند در میان خودش و امام و پیشواى خلق، ستونى از نور قرار داده که خداوند از این طریق به امام مى نگرد و امام نیز از این طریق به پروردگارش، و هنگامى که بخواهد چیزى را بداند در آن ستون نور نظر مى افکند و از آن آگاه مى شود».(1)
و شعر معروف سعدى در دنباله شعر فوق نیز ناظر به همین بیان و چنین روایات است:گفت  احوال ما برق جهان است *** گهى پیدا و دیگر دم نهان است
گهى بر طارم اعلا نشینیم *** گهى تا پشت پاى خود نبینی
«جهان» در اینجا به معنى جهنده است و «برق جهان» یعنى جهنده آسمان.
و با توجّه به این واقعیّت جاى تعجّب نیست که روزى بنا به مشیّت الهى براى آزمودن یعقوب از حوادث کنعان که در نزدیکى اش مى گذرد بى خبر باشد و روز دیگر که دوران محنت و آزمون به پایان مى رسد، از مصر بوى پیراهن یوسف را احساس کند.
 

1. خویى، شرح نهج البلاغة، ج 5، ص 200.