1. نخستین پرسشى که درباره آیات مورد بحث به ذهن مى آید این است که چگونه یعقوب(علیه السلام) حاضر شد بنیامین را به آنها بسپارد با اینکه برادران به حکم رفتارى که با یوسف(علیه السلام) کرده بودند افراد بدسلیقه اى محسوب مى شدند.
به علاوه مى دانیم که آنها تنها کینه و حسد یوسف را به دل نداشتند بلکه همان احساسات را، هر چند به صورت خفیف تر، نسبت به بنیامین نیز داشتند. چنانکه در آیات آغاز سوره خواندیم: إِذْ قَالُوا لَیُوسُفُ وَ أَخُوهُ أَحَبُّ إِلَى أَبِینَا مِنَّا وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ: «گفتند: یوسف و برادرش نزد پدر از ما محبوب تر است، در حالى که ما نیرومندتریم».
ولى توجّه به این نکته پاسخ این پرسش را روشن مى کند که سى تا چهل سال از حادثه یوسف گذشته بود و برادران به کهولت سن رسیده بودند و طبعاً نسبت به سابق پخته تر شده بودند.
به علاوه، عوارض نامطلوب سوءِ قصد نسبت به یوسف را در محیط خانواده و در درون وجدان ناآرام خود به خوبى احساس مى کردند و تجربه به آنها نشان داده بود که فقدان یوسف(علیه السلام) نه تنها محبّت پدر را متوجّه آنها نساخت، بلکه بى مهرى تازه اى آفرید.
از همه اینها گذشته، موضوع بسیار حیاتى بود و آن، تهیّه آذوقه در تنگسالى براى یک خانواده بزرگ بود، نه مانند گردش و تفریح که براى یوسف(علیه السلام)پیشنهاد کردند.
مجموع این جهات سبب شد که یعقوب در برابر پیشنهاد فرزندانش تسلیم شود مشروط بر اینکه پیمان الهى با او ببندند که برادرشان بنیامین را سالم نزد پدر بازگردانند.
2. پرسش دیگرى که در اینجا پیش مى آید این است که آیا تنها سوگند یاد کردن و عهد الهى بستن کافى بود که بنیامین را به آنها بسپارد؟
پاسخ این است که مسلّماً عهد و سوگند به تنهایى کافى نبود، ولى شواهد و قرائن نشان مى داد که این بار یک واقعیّت مطرح است نه توطئه و فریب و دروغ. بنابراین، عهد و سوگند به اصطلاح براى محکم کارى و تأکید بیشتر بوده است. درست مثل اینکه در روزگار خود مى بینیم که از رجال سیاسى مانند رئیس جمهور و نمایندگان مجلس، سوگند وفادارى در راه اداى وظیفه مى گیرند بعد از آنکه در انتخاب آنها دقّت کافى به عمل مى آورند.