نخستین پرسشى که در ارتباط با آیات فوق پیش مى آید این است که چرا یوسف(علیه السلام) خود را به برادران معرّفى نکرد تا زودتر او را بشناسند و به سوى پدر بازگردند، و او را از اندوه جانکاه فراق برهانند؟
این سؤال را مى توان به صورت وسیع ترى نیز عنوان کرد و آن، اینکه هنگامى که برادران نزد یوسف(علیه السلام) آمدند حدّاقل هشت سال از آزادى او از زندان گذشته بود، چون هفت سال دوران وفور نعمت را پشت سر گذاشته بود که به ذخیره موادّ غذایى براى سال هاى قحطى مشغول بود و در سال هشتم که قحطى شروع شد، یا بعد از آن، برادران براى تهیّه غلّه آمدند. آیا لازم نبود در این هشت سال پیکى به کنعان بفرستد و پدر را از حال خود آگاه سازد و او را از آن غم برهاند؟
بسیارى از مفسّران مانند طبرسى در مجمع البیان و علاّمه طباطبائى در المیزان و قرطبى در تفسیر الجامع لأحکام القرآن، به پاسخ هایى براى این پرسش ذکر کرده اند که به نظر مى رسد بهترین آنها این است که یوسف(علیه السلام) چنین اجازه اى را از طرف پروردگار نداشت، زیرا ماجراى فراق یوسف، گذشته از جهات دیگر، صحنه آزمایشى براى یعقوب(علیه السلام) بود و مى بایست دوران آن به فرمان پروردگار، به سر رسد و قبل از آن، یوسف مجاز نبود خود را معرّفى کند.
به علاوه اگر یوسف(علیه السلام) فوراً خود را به برادران معرّفى مى کرد ممکن بود پى آمدهاى نامطلوبى داشته باشد، از جمله اینکه آنها چنان گرفتار وحشت شوند که دیگر به سوى او بازنگردند، به خاطر اینکه احتمال مى دادند یوسف(علیه السلام) انتقام گذشته را از آنها بگیرد.