توجه به این نکته نیز لازم است که، در بسیارى از آیات قرآن و از جمله در دو آیه از آیات مورد بحث، از قیام قیامت تعبیر به «قیام ساعة» شده است، این به خاطر آن است که، «ساعة» در اصل به معنى جزئى از زمان یا لحظاتى زودگذر است، و از آنجا که از یکسو، وقوع رستاخیز به صورت ناگهانى و برق آسا است، و از سوى دیگر، به مقتضاى «سریع الحساب» بودن خداوند، حساب بندگان را در آن روز به سرعت مى رسد، این تعبیر در مورد قیامت به کار رفته، تا مردم موقعیت رستاخیز را همواره در نظر داشته باشند.
«ابن منظور» در «لسان العرب» نقل مى کند: «ساعة» اسم براى زمانى است که صیحه پایان جهان زده مى شود، و همگى ناگهان مى میرند، و نیز نام براى وقتى است که مردم در قیامت برانگیخته مى شوند، این نام از آن جهت براى پایان جهان و وقوع رستاخیز انتخاب شده، که در صیحه نخستین ـ که خداوند در آیه: «إِنْ کانَتْ إِلاّ صَیْحَةً واحِدَةً فَإِذا هُمْ خامِدُونَ»(1) اشاره کرده، به طور ناگهانى همگى مى میرند ـ (و در نفخه دوم ناگهان همه به پا مى خیزند و قیامت بر پا مى شود).
«زبیدى» در «تاج العروس» از بعضى نقل مى کند: «ساعة» سه گونه است:
«ساعت کبرى» روز رستاخیز و زنده شدن مردم براى حساب.
و «ساعت وسطى» روز مرگ ناگهانى اهل یک زمان (به مجازات هاى الهى و عذاب هاى استیصال).
و «ساعت صغرى» روز مرگ هر انسان.

1 ـ یس، آیه 29.