اصولاً، بینش یک انسان مؤمن و الهى، با یک فرد مادى یا مشرک، تفاوت بسیار دارد.
اولى، طبق عقیده توحیدى، جهان را مخلوق خداوند حکیم و آگاهى، مى داند که تمام افعالش روى حساب و برنامه است، و به همین دلیل، معتقد است: جهان مجموعه اى است از اسرار و رموز دقیق، هیچ چیز در این عالم ساده نیست، همه کلمات این کتاب، پر محتوا و پر معنى است.
این بینش توحیدى به او مى گوید: از کنار هیچ حادثه و هیچ موضوعى ساده نگذر; زیرا ممکن است ساده ترین مسائل، پیچیده ترین آنها باشد.
او همیشه، به عمق این جهان مى نگرد و به ظواهر آن قانع نیست، او این درس را در مکتب توحید خوانده است، او براى عالم هدف بزرگى قائل است و همه چیز را در دائره آن هدف مى بیند.
در حالى که یک فرد مادى و بى ایمان، دنیا را مجموعه اى از حوادث کور و کر و بى هدف مى شمرد، و جز به ظاهر آن نمى اندیشد. اصلاً براى آن باطن و عمقى قائل نیست، مگر مى توان براى کتابى که مجموعه خطوط آن همان  چیزى است که کودکى با حرکات بى هدف دست خود به روى کاغذ به وجود آورده است، اهمیت و عمقى قائل شد؟!
حتى به گفته بعضى از دانشمندان بزرگ علوم طبیعى، تمام اندیشمندان بشر از هر قشر و گروه، که درباره نظام جهان به اندیشه برخاسته اند، از نوعى تفکر مذهبى برخوردار بوده اند (دقت کنید).
«آینشتاین» دانشمند معروف معاصر مى گوید: «به سختى مى توان در میان مغزهاى متفکر جهان، کسى را یافت که داراى یک نوع احساس مذهبى مخصوص به خود نباشد، این مذهب، با مذهب یک شخص عامى فرق دارد... مذهب این دانشمند، تحیرى شعف آور از نظام عجیب و دقیق کائنات است، که گهگاه پرده از روى اسرارى برمى دارد، که در مقایسه با آن، تمام تلاش ها و تفکرات منظم بشرى انعکاسى ناقابل بیش نیست»!.(1)
در جاى دیگر، مى گوید: «اصلاً چیزى که سبب شد، دانشمندان و متفکران و مکتشفان، در تمام طول قرون و اعصار، در گوشه تنهائى به مطالعه اسرار دقیق جهان هستى بپردازند، همین اعتقاد مذهبى آنان بود».(2)
از سوى دیگر، چگونه ممکن است، کسى که این دنیا را مرحله نهائى و هدف اصلى مى شمرد، با کسى که آن را یک «مزرعه» و «میدان آزمودگى» براى زندگى جاویدانى که دنبال آن است، مى داند، یکسان ببیند؟ او از آن ظاهرى بیش نمى بیند و این به اعماق ژرفش مى اندیشد.
و این اختلاف دیدها، در تمام زندگى آنها اثر مى گذارد:
آن «ظاهربین» انفاق را سبب خسران و زیان مى شمرد، در حالى که این «موحد» تجارتى پر سود مى داند.
 آن یکى، رباخوارى را مایه افزایش درآمد، و این یکى مایه وبال و بدبختى و زیان.
آن یکى جهاد را مایه دردسر، و شهادت را به معنى نابودى، و این یکى جهاد را رمز سربلندى، و شهادت را حیات جاویدان مى شمرد.
آرى، افراد بى ایمان تنها ظاهرى از زندگى دنیا را مى بینند و از آخرت غافلند (یَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ عَنِ الآخِرَةِ هُمْ غافِلُونَ).

1 و 2 ـ نقل از کتاب «دنیائى که من مى بینم».