داخل بودن در «صالحان»، به طورى که از آیات زیادى از قرآن بر مى آید اوج افتخارى است که ممکن است نصیب یک انسان بشود، و لذا بسیارى از پیامبران از خدا تقاضا مى کردند که آنها را در زمره صالحان قرار دهد.
«یوسف» بعد از رسیدن به برترین پیروزیهاى ظاهرى به پیشگاه خدا عرض مى کند: تَوَفَّنِى مُسْلِماً وَ أَلْحِقْنِى بِالصّالِحِیْنَ: مرا مسلمان بمیران و به صالحان ملحق کن».(1)
 «سلیمان» نیز، با تمام حشمت و جاه و جلالش عرض مى کند: أَدْخِلْنِی  بِرَحْمَتِکَ فِی عِبادِکَ الصّالِحِینَ: «خداوندا! مرا به رحمتت در بندگان صالحت داخل کن».(2)
«شعیب»، آن پیامبر بزرگ هنگامى که قراردادش با «موسى» تمام مى شود مى گوید: سَتَجِدُنِی إِنْ شاءَ اللّهُ مِنَ الصّالِحِینَ: «به خواست خدا مرا از صالحان خواهى یافت».(3)
«ابراهیم» نیز، هم براى خودش تقاضا مى کند که در زمره صالحان باشد: «رَبِّ هَبْ لِی حُکْماً وَ أَلْحِقْنِی بِالصّالِحِینَ».(4)
و هم تقاضا مى کند: فرزندان صالحى داشته باشد: «رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصّالِحِینَ».(5)
در آیات بسیارى نیز، هنگامى که خداوند مى خواهد پیامبران بزرگى را مدح کند آنها را به قرار گرفتن در زمره صالحان توصیف مى نماید.
از مجموع این آیات، به خوبى استفاده مى شود که: صالح بودن، عالى ترین مرحله تکامل یک انسان است.
صالح بودن یعنى چه؟ یعنى: شایستگى از نظر اعتقاد و ایمان، شایستگى از نظر عمل، و شایستگى از نظر گفتار و اخلاق.
نقطه مقابل صالح، فاسد است، و مى دانیم «فساد در ارض» تعبیرى است که شامل تمام ظلم ها و ستم ها و زشتکارى ها مى شود.
در قرآن مجید گاهى، «صلاح» در برابر «فساد» به کار رفته، و گاه در مقابل «سیئه» که به معنى گناه و بدى است.

1 ـ یوسف، آیه 101.
2 ـ نمل، آیه 19.
3 ـ قصص، آیه 27.
4 ـ شعراء، آیه 83.
5 ـ صافات، آیه 100.