گفتیم، آیات فوق، هرگز سخن از یک برنامه موضعى و خصوصى مربوط به بنى اسرائیل، نمى گوید، بلکه بیان گر یک قانون کلى است، براى همه اعصار و قرون، و همه اقوام و جمعیت ها، مى گوید: «ما اراده داریم که بر مستضعفان منت بگذاریم، و آنها را پیشوایان و وارثان حکومت روى زمین قرار دهیم».
این، بشارتى است در زمینه پیروزى حق بر باطل و ایمان بر کفر.
این، بشارتى است براى همه انسان هاى آزاده و خواهان حکومت عدل و داد، و برچیده شدن بساط ظلم و جور.
نمونه اى از تحقق این مشیت الهى، حکومت بنى اسرائیل و زوال حکومت فرعونیان بود.
و نمونه کاملترش حکومت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) و یارانش بعد از ظهور اسلام بود، حکومت پا برهنه ها و تهى دستان با ایمان و مظلومان پاک دل، که پیوسته از سوى فراعنه زمان خود، مورد تحقیر و استهزاء بودند، و تحت فشار و ظلم و ستم قرار داشتند.
سرانجام، خدا به دست همین گروه، دروازه قصرهاى کسراها و قیصرها را گشود، و آنها را از تخت قدرت به زیر آورد، و بینى مستکبران را به خاک مالید.
و نمونه «گسترده تر» آن، ظهور حکومت حق و عدالت، در تمام کره زمین به  وسیله حضرت «مهدى»(علیه السلام) است.
این آیات، از جمله آیاتى است که به روشنى بشارت ظهور چنین حکومتى را مى دهد، لذا در روایات اسلامى مى خوانیم که، ائمه اهل بیت(علیهم السلام) در تفسیر این آیه، اشاره به این ظهور بزرگ کرده اند.
در «نهج البلاغه» از على(علیه السلام) چنین آمده است: لَتَعْطِفَنَّ الدُّنْیَا عَلَیْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ الضَّرُوسِ عَلَى وَلَدِهَا وَ تَلَا عَقِیبَ ذَلِکَ وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ: «دنیا پس از چموشى و سرکشى ـ همچون شترى که از دادن شیر به دوشنده اش خوددارى مى کند، و براى بچه اش نگه مى دارد ـ به ما روى مى آورد... سپس آیه «وَ نُرِیْدُ اَنْ نَمُنَّ» را تلاوت فرمود»(1).
و در حدیث دیگرى از همان امام بزرگوار(علیه السلام) مى خوانیم که در تفسیر آیه فوق فرمود:هُمْ آلُ مُحمّد(صلى الله علیه وآله) یَبْعَثُ اللّه مَهْدِیَّهُمْ بَعْدَ جَهْدِهِمْ، فَیُعِزُّهُمْ وَ یُذِلُّ عَدُوَّهُمْ: «این گروه، آل محمّد(صلى الله علیه وآله) هستند، خداوند مهدى آنها را بعد از زحمت و فشارى که بر آنان وارد مى شود برمى انگیزد و به آنها عزت مى دهد و دشمنانشان را ذلیل و خوار مى کند»(2).
و در حدیثى از امام زین العابدین على بن الحسین7 مى خوانیم: وَ الَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ بَشِیْراً وَ نَذِیْراً، اِنَّ الْاَبْرارَ مِنّا أَهْلَ الْبَیْتِ وَ شِیْعَتَهُمْ بِمَنْزِلَةِ مُوسى وَ شِیْعَتِهِ، وَ اِنَّ عَدُوَّنا وَ اَشْیاعَهُمْ بِمَنْزِلَةِ فِرْعَوْنَ وَ اَشْیاعِهِ: «سوگند به کسى که محمّد(صلى الله علیه وآله) را به حق بشارت دهنده و بیم دهنده قرار داد، که نیکان از ما اهل بیت و پیروان آنها، به منزله موسى و پیروان او هستند، و دشمنان ما و پیروان آنها به منزله فرعون و پیروان او مى باشند» (سرانجام ما پیروز مى شویم و آنها نابود مى شوند و  حکومتِ حق و عدالت از آن ما خواهد بود)(3).
البته حکومت جهانى مهدى(علیه السلام) در آخر کار، هرگز مانع از حکومت هاى اسلامى در مقیاس هاى محدودتر پیش از آن، از طرف مستضعفان بر ضد مستکبران، نخواهد بود، و هر زمان شرائط آن را فراهم سازند، وعده حتمى و مشیت الهى درباره آنها تحقق خواهد یافت، و این پیروزى نصیبشان مى شود.

1 ـ «نهج البلاغه»، کلمات قصار، شماره 209.
2 ـ «غیبت شیخ طوسى»، صفحه 184، طبق نقل تفسیر «نور الثقلین»، جلد 4، صفحه 110.
3 ـ «مجمع البیان»، ذیل آیه مورد بحث.