«توکل» از ماده «وکالت» در منطق قرآن، به معنى اعتماد و تکیه کردن بر خدا است و او را ولى و وکیل خود قرار دادن و بر اثر آن از حجم مشکلات و انبوه موانع نهراسیدن، و این یکى از نشانه هاى مهم ایمان است، از عوامل پیروزى و موفقیت در مبارزه ها.
جالب این که: در آیات فوق، دلیل توکل را دو چیز شمرده: یکى قدرت، علم و آگاهى کسى که انسان بر او اعتماد مى کند، و دیگر روشن بودن راهى که انسان برگزیده است.
در حقیقت، مى گوید: دلیلى ندارد ضعف، سستى، ترس و وحشتى به خود راه دهى، تکیه گاه تو خداوندى است که هم عزیز و شکست ناپذیر و هم علیم و آگاه است و از سوى دیگر، تو بر طریقه حق مبین هستى، کسى که از حق مبین دفاع مى کند، چرا ترس و وحشتى داشته باشد؟
و اگر مى بینى جمعى با تو مخالفند هرگز نگران مباش، آنها چشم بینا، گوش شنوا و قلب زنده ندارند، و اصلاً از محدوده تبلیغ و هدایت خارجند، تنها حق طلبان، عاشقان خدا و تشنگان عدالت به دنبال سرچشمه زلال قرآن تو مى آیند تا از آن سیراب شوند.