کراراً در آیات قرآن مى خوانیم: از مخالفان مطالبه دلیل مى شود، مخصوصاً جمله هاتُوا بُرْهانَکُم: «دلیل خود را بیاورید» در چهار مورد از قرآن مجید آمده است (بقره، 111 ـ انبیاء، 24 ـ نمل، 64 و قصص ـ 75) و در موارد دیگرى نیز روى کلمه «برهان» مخصوصاً تکیه شده است (برهان به معنى محکمترین دلیلى است که همواره با صدق همراه است).
این منطق «برهان طلبى» اسلام، حکایت از محتواى قوى و غنى آن مى کند; چرا که سعى دارد با مخالفان خود نیز برخورد منطقى داشته باشد، چگونه ممکن است از دیگران مطالبه برهان کند، و خود نسبت به آن بى اعتنا باشد؟ آیات قرآن مجید، مملوّ است از استدلالات منطقى و براهین علمى در سطوح مختلف براى مسائل گوناگون.
این درست بر خلاف چیزى است که: مسیحیت تحریف یافته امروز، روى آن تکیه مى کند، مذهب را تنها کار «دل» مى داند، و عقل را از آن بیگانه معرفى مى کند، و حتى تضادهاى عقلى (همچون توحید در تثلیث) را در مذهب مى پذیرد و به همین دلیل، انواع خرافات را اجازه ورود به مذهب مى دهد، در حالى که اگر مذهب از عقل و استدلال جدا شود، هیچ دلیلى بر حقانیت آن وجود نخواهد داشت و آن مذهب و ضد آن یکسان خواهد بود.
عظمت این برنامه اسلامى (تکیه بر برهان و دعوت مخالفان به استدلال منطقى) هنگامى آشکارتر مى شود که: توجه کنیم اسلام، از محیطى آشکار شد که بیشترین محتواى فکرى محیط را خرافات بى پایه و مسائل غیر منطقى تشکیل مى داد.