بخشى از حالات سلیمان(علیه السلام) که در 30 آیه فوق آمده، بیانگر مسائل بسیارى است که قسمتى از آن را در لابلاى بحث ها خواندیم، و به قسمت دیگرى اشاره گذرائى ذیلاً مى کنیم:
1 ـ این داستان از موهبت علم وافرى که خداوند در اختیار «سلیمان و داود»(علیهما السلام) گذاشته است شروع مى شود، و به توحید و تسلیم در برابر فرمان پروردگار ختم مى گردد، آن هم توحیدى که پایگاهش نیز «علم» است.
2 ـ این داستان نشان مى دهد که: گاه غائب شدن یک پرنده، و پرواز استثنائى او بر فراز یک منطقه، ممکن است مسیر تاریخ ملتى را تغییر دهد، و آنها را از شرک به ایمان، و از فساد به صلاح، بکشاند، و این است نمونه اى از قدرت نمائى پروردگار، و نمونه اى از حکومت حق!
3 ـ این داستان نشان مى دهد که: نور توحید در تمام دل ها پرتوافکن است و حتى یک پرنده ظاهراً خاموش، از اسرار عمیق توحید خبر مى دهد.
4 ـ براى توجه دادن یک انسان به ارزش واقعیش، و نیز هدایت او به سوى اللّه باید: نخست غرور و تکبر او را در هم شکست، تا پرده هاى تاریک از جلو چشم واقع بین او کنار برود، همان گونه که سلیمان(علیه السلام) با انجام دو کار، غرور «ملکه سبأ» را درهم شکست: حاضر ساختن تختش، و به اشتباه افکندن او در برابر ساختمان قسمتى از قصر!
5 ـ هدف نهائى در حکومت انبیاء، کشورگشائى نیست، بلکه هدف همان چیزى است که در آخرین آیه فوق خواندیم که: سرکشان به گناه خود اعتراف کنند، و در برابر ربّ العالمین سر تعظیم فرود آورند، و لذا قرآن با همین نکته داستان فوق را پایان مى دهد.
6 ـ روح «ایمان» همان «تسلیم» است، به همین دلیل هم سلیمان(علیه السلام) در نامه اش روى آن تکیه مى کند، و هم «ملکه سبأ» در پایان کار.
7 ـ گاه یک انسان، با دارا بودن بزرگترین قدرت، ممکن است نیازمند به موجود ضعیفى همچون یک پرنده شود، نه تنها از علم او که از کار او نیز کمک مى گیرد و گاه مورچه اى با آن ضعف و ناتوانى، وى را تحقیر مى کند!
8 ـ نزول این آیات در «مکّه» که مسلمانان، سخت از سوى دشمنان در فشار بودند، و تمام درها به روى آنان بسته بود، مفهوم خاصى داشت، مفهومش تقویت روحیه و دلدارى به آنان و امیدوار ساختن آنان به لطف و رحمت پروردگار و پیروزى هاى آینده بود.