دنیا پرستان مغرور، هنگامى که به قدرت مى رسند، همه چیز را جز خود فراموش مى کنند، و تمام امکاناتى را که به دست آورده اند، قارونوار که مى گفت: إِنَّما أُوتِیتُهُ عَلى عِلْم عِنْدِی: «آنچه را دارم بر اثر علم و دانش من است»(1) از ناحیه خودشان مى دانند و لا غیر.
در حالى که بندگان خاص خدا به هر جا برسند مى گویند: هذا ِمْن فَضْلِ رَبِّى: «این از فضل خدا است بر ما».
جالب این که: سلیمان(علیه السلام) نه تنها این سخن را به هنگام مشاهده تخت «ملکه سباء» در برابرش بیان کرد، بلکه افزود: این براى این است که خدا مرا بیازماید، آیا شکرگزارم یا نه؟.
قبلاً نیز در همین سوره خواندیم که سلیمان(علیه السلام) نعمت هاى خود را همه از خدا مى داند، و خاضعانه رو به درگاهش مى کند که: پروردگارا! شکر این همه نعمت را به من الهام کن! و توفیقى عطا فرما که: بتوانم در پرتو آن، جلب رضاى تو کنم.
آرى، این است معیار شناخت موحدان خالص از دنیا پرستان مغرور، و این است راه و رسم مردان پرظرفیت و با شخصیت، در برابر کم ظرفیتان خودخواه.
گرچه، معمول شده است: بعضى از متظاهران، فقط این جمله پر معنى سلیمان(علیه السلام) (هذا ِمْن فَضْلِ رَبِّى) را بر سر در کاخ هاى طاغوتى خود مى نویسند، بى آن که به آن اعتقادى داشته باشند و در عملشان کمتر انعکاسى داشته باشد، ولى مهم آن است که هم بر سر در خانه باشد، هم در پیشانى تمام زندگى انسان و در قلب او، عملش نشان دهد: همه را از فضل خدا مى داند، و در مقام شکر آن برآید، نه شکر با زبان که شکر با عمل و با تمام وجود.(2)