1 ـ قابل توجه این که: زهد در منطق ادیان الهى این نیست که: انسان از مال، ثروت و امکانات دنیا، بى بهره باشد، بلکه حقیقت زهد آن است که: «اسیر» اینها نگردد، بلکه «امیر» بر آن باشد، و سلیمان(علیه السلام) این پیامبر بزرگ الهى با رد کردن هدایاى گران بهاى «ملکه سبأ» نشان داد که «امیر» است نه «اسیر»!.
در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: الدُّنْیا أَصْغَرُ قَدْراً عِنْدَ اللّهِ وَ عِنْدَ أَنْبِیائِهِ وَ أَوْلِیائِهِ مِنْ أَنْ یَفْرَحُوا بِشَىْء مِنْها، أَوْ یَحْزَنُوا عَلَیْهِ فَلا یَنْبَغِى لِعالِم وَ لا لِعاقِل أَنْ یَفْرَحَ بِعَرَضِ الدُّنْیا:
«دنیا در پیشگاه خدا و نزد انبیاء و اولیاى الهى، کوچک تر از آن است که آنها را خوشحال و ذوق زده کند، یا با از دست رفتن آن غمگین شوند، بنابراین، براى هیچ عالم و عاقلى سزاوار نیست از متاع ناپایدار دنیا خوشحال گردد».(2)

2 ـ باز در این بخش از داستان سلیمان(علیه السلام) درس هاى قابل ملاحظه اى است که در لابلاى تعبیرات پر معنى آیات نهفته است:
الف: هدف از لشکر کشى، کشتار انسان ها نیست، بلکه، هدف آن است: دشمن خود را در موضع ضعیفى بداند و قدرت مقابله در خود نبیند (جُنُودٌ لا قِبَلَ لَهُمْ بِها).
این تعبیر، نظیر همان چیزى است که به مسلمانان دستور داده شده که «آن چنان نیرو فراهم سازید که دشمن را بترسانید» (وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة وَ مِنْ رِباطِ الْخَیْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللّهِ).(3)
ب: سلیمان مخالفان خود را تهدید به قتل نمى کند، بلکه تهدید به بیرون راندن از کاخ ها و قصرها با ذلت و خوارى مى کند، و این قابل توجه است.
ج: سلیمان مخالفان خود را غافلگیر نمى سازد، بلکه قبلاً با صراحت آنها را در جریان حمله خویش مى گذارد.
د: سلیمان چشم داشتى به اموال دیگران ندارد، بلکه مى گوید: آنچه خدا به من داده است بهتر است، او مواهب الهى را در قدرت مادى و مالى خلاصه نمى کند، او به علم و ایمان و مواهب معنوى مفتخر است.

1 ـ «أَذِلَّةً» در حقیقت حال اول است، و «هُمْ صاغِرُونَ» حال دوم.
2 ـ تفسیر «روح البیان»، ذیل آیه مورد بحث.
3 ـ انفال، آیه 60.