آنچه در این بخش از آیات خواندیم، نکته هاى فراوانى دارد که، مى تواند در زندگى همه انسان ها و روند همه حکومت ها مؤثر باشد:
1 ـ رئیس حکومت، یا یک مدیر باید آنچنان در سازمان تشکیلاتى خود دقیق باشد که حتى غیبت یک فرد عادى و کوچک را، احساس و پى گیرى کند.
2 ـ حتى مراقب تخلف یک فرد باشد و براى این که روى دیگران اثر نگذارد، محکم کارى کند، و پیشگیرى لازم را به عمل آورد.
3 ـ هرگز نباید کسى را غیاباً محاکمه کرد، باید اجازه داد در صورت امکان از خودش دفاع کند.
4 ـ باید جریمه به مقدار جرم باشد، و براى هر جرمى مجازات متناسبى در نظر گرفته شود، و سلسله مراتب رعایت گردد.
5 ـ باید هر کس و لو بزرگ ترین قدرت هاى اجتماعى، تسلیم دلیل و منطق باشند، هر چند دلیل از دهان فرد کوچکى بیرون آید.
6 ـ در محیط جامعه باید آن قدر صراحت و آزادى حکم فرما گردد حتى یک فرد عادى بتواند در موقع لزوم، به رئیس حکومت بگوید: «من از چیزى آگاهم که تو نمى دانى»!.
7 ـ ممکن است کوچک ترین افراد از مسائلى آگاه شوند که: بزرگ ترین دانشمندان و قدرتمندان از آن بى خبر باشند، تا انسان هرگز به علم و دانش خود مغرور نگردد.
8 ـ در سازمان اجتماعى بشر، نیازهاى متقابل آن قدر زیاد است که گاه سلیمان ها محتاج یک پرنده مى شوند.
9 ـ گرچه، در جنس زنان شایستگى ها بسیار است، و حتى خود این داستان نشان مى دهد: ملکه سبأ از فهم و درایت فوق العاده اى برخوردار بود، ولى با این همه رهبرى حکومت، چندان با وضع روح و جسم آنها سازگار نیست که هدهد نیز از این مسأله تعجب کرده، گفت: «من زنى را بر آنها حکمران دیدم»!.
10 ـ مردم غالباً بر همان آئینى هستند که: زمامدارانشان مى باشند، لذا، در این داستان مى خوانیم: هدهد مى گوید: من آن زن و قوم و ملت او را دیدم که براى خورشید سجده مى کنند (نخست سخن از سجده ملکه، سپس از ملتش مى گوید).