7إِذْ قالَ مُوسى لاِ َهْلِهِ إِنِّی آنَسْتُ ناراً سَآتِیکُمْ مِنْها بِخَبَر أَوْ آتِیکُمْ بِشِهاب قَبَس لَعَلَّکُمْ تَصْطَلُونَ
8فَلَمّا جاءَها نُودِیَ أَنْ بُورِکَ مَنْ فِی النّارِ وَ مَنْ حَوْلَها وَ سُبْحانَ اللّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ
9یا مُوسى إِنَّهُ أَنَا اللّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
10وَ أَلْقِ عَصاکَ فَلَمّا رَآها تَهْتَزُّ کَأَنَّها جَانٌّ وَلّى مُدْبِراً وَ لَمْ یُعَقِّبْ یا مُوسى لا تَخَفْ إِنِّی لا یَخافُ لَدَیَّ الْمُرْسَلُونَ
11إِلاّ مَنْ ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْناً بَعْدَ سُوء فَإِنِّی غَفُورٌ رَحِیمٌ
12وَ أَدْخِلْ یَدَکَ فِی جَیْبِکَ تَخْرُجْ بَیْضاءَ مِنْ غَیْرِ سُوء فِی تِسْعِ آیات إِلى فِرْعَوْنَ وَ قَوْمِهِ إِنَّهُمْ کانُوا قَوْماً فاسِقِینَ
13فَلَمّا جاءَتْهُمْ آیاتُنا مُبْصِرَةً قالُوا هذا سِحْرٌ مُبِینٌ
14وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَیْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوّاً فَانْظُرْ کَیْفَ کانَ عاقِبَةُ الْمُفْسِدِینَ  ترجمه:
7 ـ (به خاطر بیاور) هنگامى را که موسى به خانواده خود گفت: «من آتشى از دور دیدم; (همینجا توقف کنید;) به زودى خبرى از آن براى شما مى آورم، یا شعله آتشى تا گرم شوید».
8 ـ هنگامى که نزد آتش آمد، ندائى برخاست که: «مبارک باد آن کس که در آتش است و کسى که در اطراف آن است (فرشتگان و موسى!) و منزه است خداوندى که پروردگار جهانیان است!
9 ـ اى موسى! من خداوند عزیز و حکیمم!
10 ـ و عصایت را بیفکن! ـ هنگامى که به آن نگاه کرد، دید همچون مارى به هر سو مى دود، به عقب برگشت، و حتى پشت سر خود را نگاه نکرد، ـ اى موسى! نترس، که رسولان در نزد من نمى ترسند!
11 ـ مگر کسى که ستم کند; سپس بدى را به نیکى تبدیل نماید، که (توبه او را مى پذیرم، و) من آمرزنده مهربانم!
12 ـ و دستت را در گریبانت کن; هنگامى که خارج مى شود، نورانى است بى آن که عیبى در آن باشد; این در زمره معجزات نُه گانه اى است که تو با آنها به سوى فرعون و قومش فرستاده مى شوى; آنان قومى فاسق و طغیانگرند»!
13 ـ هنگامى که آیات روشنى بخش ما به سراغ آنها آمد گفتند: «این سحرى آشکار است»!
14 ـ و آن را از روى ظلم و سرکشى انکار کردند، در حالى که در دل به آن یقین داشتند. پس بنگر سرانجام تبهکاران (و مفسدان) چگونه بود!