مسأله مهم در زندگى انسان، این است که: واقعیات را آنچنان که هست درک کند، و در برابر آن موضع گیرى صریح داشته باشد، پندارها، پیشداورى ها، و تمایلات انحرافى، حب و بغض ها، مانع از درک و دید واقعیات ـ آنچنان که هست ـ نگردد، و مهمترین تعریفى که براى فلسفه شده است همین است، «درک حقایق اشیاء آنچنان که هست».
به همین دلیل، یکى از مهمترین تقاضاهائى که معصومین از خدا داشتند این بود: اَللّهُمَّ أَرِنِى الْأَشْیاءَ کَما هِىَ: «خداوندا واقعیت ها و موجودات را آن گونه که هست به من نشان ده» (تا ارزش ها را به درستى بشناسم و حق آن را ادا کنم).
و این حالت بدون «ایمان» میسر نیست، چرا که هوا و هوس هاى سرکش، و تمایلات نفسانى، بزرگترین حجاب و سدّ این راه است، و رفع این حجاب، جز در پرتو تقوا و کنترل هواى نفس، امکان پذیر نیست.
لذا در آیات فوق خواندیم: «کسانى که به آخرت ایمان ندارند، اعمال زشتشان را براى آنها زینت مى دهیم، و سرگردان مى شوند».
نمونه آشکار و عینى این معنى را در زندگى گروهى از دنیا پرستان زمان خود به روشنى مى بینیم.
آنها به مسائلى افتخار مى کنند، و جزء تمدنش مى شمارند که در واقع چیزى جز ننگ و آلودگى و رسوائى نیست.
لجام گسیختگى و بى بند و بارى را نشانه «آزادى».
برهنگى و آلودگى زنان را دلیل بر «تمدن».
مسابقه در تجمل پرستى را نشانه «شخصیت».
غرق شدن در انواع فساد را، مظهر «حرّیت».
آدم کشى و جنایت و ویرانگرى را دلیل بر «قدرت».
خرابکارى و غصب سرمایه هاى دیگران را، «استعمار» (آباد سازى!).
به کار گرفتن وسائل ارتباط جمعى را در مسیر زننده ترین برنامه هاى ضد اخلاقى دلیل بر «احترام به خواست انسان ها».
زیر پا گذاردن حقوق محرومان را، نشانه «احترام به حقوق بشر»!.
اسارت در چنگال اعتیادها، هوس ها، ننگ ها و رسوائى ها را، «شکلى از آزادى».
تقلب و تزویر و به دست آوردن اموال و ثروت از هر طریقى که باشد دلیل بر «استعداد و لیاقت»!.
رعایت اصول عدل و داد و احترام به حق دیگران نشانه «بى عرضگى و عدم لیاقت».
دروغ و پیمان شکنى دو روئى و تزویر را نشان «سیاست».
خلاصه اعمال سوء و ننگینشان آنچنان در نظرشان زینت داده شده است که نه تنها از آن احساس شرم نمى کنند، که به آن افتخار و مباهات نیز مى کنند، و پیدا است چهره چنین جهانى چگونه خواهد بود، و راهى را که به سوى آن مى رود کدام سو است؟!