در آیات فوق، خواندیم که یکى از ویژگى هاى شاعران با هدف این است که خدا را بسیار یاد مى کنند.
در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که: مراد از «ذکر کثیر» تسبیح فاطمه زهرا(علیها السلام) است (که مشتمل بر تکبیر و حمد و تسبیح است).
و در حدیث دیگرى از همان امام(علیه السلام) مى خوانیم که: یکى از سخت ترین و مهمترین امورى که خدا بر خلق، فرض کرده است، ذکر کثیر خدا است، سپس فرمود: منظورم این نیست که «سبحان اللّه و الحمد لله و لا اله الا اللّه و اللّه اکبر» بگویند، اگر چه این هم جزئى از آن است، و لکن: ذِکْرُ اللّهِ عِنْدَ ما أَحَلَّ وَ حَرَّمَ، فَاِنْ کانَ طاعَةً عَمِلَ بِها، وَ اِنْ کانَ مَعْصِیَةً تَرَکَها: «منظور یاد کردن خدا است به هنگامى که انسان با حلال و حرام مواجه مى شود، اگر اطاعت خدا باشد آن را انجام دهد و اگر معصیت باشد ترک گوید».(1)

آمِیْنَ یا رَبَّ الْعالَمِیْنَ
پایان سوره شعراء(2)
10 / رجب المرجب / 1403
سالروز تولد حضرت امام جواد(علیه السلام)
اردیبهشت 1362

1 ـ «اصول کافى»، جلد 2، صفحه 80 (چاپ دار الکتب الاسلامیه).
2 ـ پایان تصحیح: یکشنبه 8 / محرم الحرام / 1425 ـ مطابق 10 / 12 / 1382.