در پایان سرگذشت این هفت پیامبر بزرگ، که یک حلقه کامل از نظر درس هاى تربیتى را تشکیل مى دهد، توجه به این نکته لازم است که: سرگذشت این پیامبران در سوره هاى دیگرى از قرآن نیز آمده است، ولى در هیچ موردى به این شکل، مطرح نشده که آغاز دعوت همه آنها هماهنگ، و پایان همه آنها نیز هماهنگ بیان شده باشد.
در پنج قسمت از این داستان ها محتواى دعوت، تقوا است، و سپس روى امانت پیامبر و عدم مطالبه اجر و پاداش تکیه شده است.
 و بعد از آن، از مهمترین انحرافاتى که در آن محیط رواج داشته با لحنى دوستانه و منطقى انتقاد شده.
پس از آن، عکس العمل زشت و زننده اقوام منحرف مطرح گردیده، و سرانجام، عذاب دردناک آنها که در هر مورد به صورتى بوده نازل گردیده، توضیح داده شده است.
و نتیجه همه این داستان هاى هفتگانه، آیت و عبرت بودن آن، و عدم ایمان اکثریت این اقوام گمراه، اعلام گردیده.
و در پایان همه اینها روى «قدرت» و «رحمت» خدا تکیه گردیده است.
این هماهنگى قبل از هر چیز، انعکاس «توحید» را در دعوت انبیاء نشان مى دهد، که داراى برنامه واحدى بودند که آغاز و پایانش یکى بود، همه، معلم هاى کلاس هاى انسان سازى بودند، هر چند با گذشت زمان و پیشرفت جامعه انسانى محتواى این کلاس ها مى بایست تغییر یابد، اما اصول، اساس و نتیجه همه یکسان بود، از این گذشته، تسلّى خاطرى بود براى پیامبر و مؤمنان اندک نخستین، و براى مؤمنان در هر عصر و زمان، که از انبوه مخالفان و اکثریت قوم گمراه وحشتى به خود راه ندهند، و به نتیجه کار خود، صد در صد امیدوار باشند.
و نیز هشدار و انذارى است براى جباران، ستمگران و گمراهان در هر عصر و زمان که مجازات الهى را از خود دور نبینند، عذاب هائى همچون زمین لرزه، صاعقه، طوفان مرگبار، آتشفشان، شکافتن زمین، باران سیل آسا که انسان هاى امروز در برابر آن به همان اندازه ناتوانند که انسان هاى گذشته!; چرا که انسان امروز، با تمام قدرت و پیشرفت صنعتیش هنوز در برابر طوفان، سیل، صاعقه و زمین لرزه، سخت ضعیف، آسیب پذیر و بیچاره است.
اینها همه، به خاطر آن است که: هدف از داستان هاى قرآن، رشد و تکامل انسان ها است، هدف نور و روشنائى در جان ها و کنترل هوس هاى سرکش، و بالاخره هدف مبارزه با ظلم و ستم و انحراف است.