ششمین پیامبرى که گوشه اى از زندگى او و قوم گمراهش، در این سوره آمده حضرت لوط(علیه السلام) است، با این که او در عصر ابراهیم(علیه السلام) مى زیست، ولى بیان ماجراى زندگى او بعد از ابراهیم(علیه السلام) نیامده; چرا که قرآن یک کتاب تاریخى نیست که حوادث را به ترتیب وقوع بیان کند، بلکه، جنبه هاى تربیتى و انسان سازى را مورد توجه قرار مى دهد که تناسب هاى دیگرى را ایجاب مى کند، و زندگى لوط(علیه السلام) و ماجراى قومش، هماهنگى بیشترى با زندگى پیامبرانى دارد که اخیراً سخن از آنها به میان آمد.
نخست مى گوید: «قوم لوط فرستادگان خدا را تکذیب کردند» (کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوط الْمُرْسَلِینَ).
همان گونه که قبلاً هم اشاره کرده ایم، ذکر «مُرْسَلِین» به صورت جمع، یا به خاطر وحدت دعوت انبیاء است که تکذیب یکى از آنها تکذیب همه آنها محسوب مى شود، و یا این که واقعاً به هیچ یک از پیامبران پیشین نیز ایمان نداشتند.

آن گاه اشاره اى به دعوت حضرت لوط مى کند که هماهنگ با کیفیت دعوت دیگر پیامبران گذشته است، مى گوید: «در آن هنگام که برادرشان لوط به آنها گفت: آیا تقوا پیشه نمى کنید»؟! (إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَ لا تَتَّقُونَ).
لحن گفتار او و دلسوزى عمیق و فوق العاده اش نشان مى داد که همچون یک برادر سخن مى گوید.

پس از آن افزود: «من براى شما رسول امینى هستم» (إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ).
تاکنون خیانتى از من دیده اید؟ و از این به بعد نیز نسبت به وحى الهى و رساندن پیام پروردگار شما قطعا رعایت امانت را خواهم کرد.

«اکنون که چنین است: پرهیزکارى پیشه کنید، از خدا بترسید و مرا اطاعت نمائید» که رهبر راه سعادت شما هستم (فَاتَّقُوا اللّهَ وَ أَطِیعُونِ).

فکر نکنید این دعوت، وسیله اى براى آب و نان است و یک هدف مادى را تعقیب مى کند، نه، «من کمترین پاداشى از شما نمى خواهم، اجر و پاداشم تنها بر پروردگار عالمیان است» (وَ ما أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْر إِنْ أَجْرِیَ إِلاّ عَلى رَبِّ الْعالَمِینَ).

سپس به انتقاد از اعمال ناشایست و بخشى از انحرافات اخلاقى آنها مى پردازد، و از آنجا که مهمترین نقطه انحراف آنها، انحراف جنسى و همجنس گرائى بود روى همین مسأله تکیه کرده، چنین گفت: «آیا شما در میان جهانیان به سراغ جنس ذکور مى روید»؟! (أَ تَأْتُونَ الذُّکْرانَ مِنَ الْعالَمِینَ).
یعنى با این که خداوند این همه افراد از جنس مخالف براى شما آفریده و مى توانید با ازدواج صحیح و سالم با آنان زندگى پاک و آرام بخشى داشته باشید، این نعمت پاک و طبیعى خدا را رها کرده، و خود را به چنین کار پست و ننگینى آلوده ساخته اید!.
این احتمال نیز در تفسیر آیه وجود دارد که: «مِنَ الْعالَمِینَ» به صورت قید براى خود قوم بوده باشد، یعنى تنها شما از میان جهانیان این انحراف را پیش گرفته اید، و این با بعضى از تواریخ نیز هماهنگ است که:
نخستین قومى که همجنس گرائى را به صورت وسیعى مرتکب شدند قوم لوط بودند(1) ولى، تفسیر اول با آیه بعد مناسب تر است.

و سرانجام افزود: «شما همسرانى را که خدا برایتان آفریده است رها مى کنید»؟ (وَ تَذَرُونَ ما خَلَقَ لَکُمْ رَبُّکُمْ مِنْ أَزْواجِکُمْ).
«شما قوم تجاوزگرى هستید»! (بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عادُونَ).
هرگز نیاز طبیعى، اعم از روحى و جسمى، شما را به این کار انحرافى نکشانده است، بلکه تجاوز و طغیان است که دامانتان را به چنین ننگى آلوده کرده.
کار شما به آن مى ماند که: انسان، میوه هاى خوشبو، غذاهاى نیروبخش و سالم و طبیعى را رها کرده، و به سراغ غذاى مسموم، آلوده و مرگ آفرین برود، این نیاز طبیعى نیست، این تجاوز و طغیانگرى است.

1 ـ در مورد علت انحراف این قوم ننگین در تواریخ داستانى آمده است که ما در جلد 9 تفسیر «نمونه»، صفحه 197، ذیل آیه 81 سوره «هود» آوردیم.