153قالُوا إِنَّما أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ
154ما أَنْتَ إِلاّ بَشَرٌ مِثْلُنا فَأْتِ بِآیَة إِنْ کُنْتَ مِنَ الصّادِقِینَ
155قالَ هذِهِ ناقَةٌ لَها شِرْبٌ وَ لَکُمْ شِرْبُ یَوْم مَعْلُوم
156وَ لا تَمَسُّوها بِسُوء فَیَأْخُذَکُمْ عَذابُ یَوْم عَظِیم
157فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادِمِینَ
158فَأَخَذَهُمُ الْعَذابُ إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیَةً وَ ما کانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ
159وَ إِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ
ترجمه:
153 ـ گفتند: «(اى صالح) تو از افسون شدگانى (و عقل خود را از دست داده اى»!
154 ـ تو فقط بشرى همچون مائى; اگر راست مى گویى آیت و نشانه اى بیاور!
155 ـ گفت: «این ناقه اى است که (آیت الهى است) براى او سهمى (از آب قریه)، و براى شما سهم روز معینى است!
156 ـ کمترین آزارى به آن نرسانید، که عذاب روزى بزرگ شما را فرا خواهد گرفت»!
157 ـ سرانجام بر آن (ناقه) حمله نموده آن را «پى» کردند; سپس از کرده خود پشیمان شدند.
158 ـ و عذاب الهى آنان را فرا گرفت; در این، آیت و نشانه اى است; ولى بیشتر آنان مؤمن نبودند!
159 ـ و پروردگار تو توانا و مهربان است!