116قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ یا نُوحُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِینَ
117قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِی کَذَّبُونِ
118فَافْتَحْ بَیْنِی وَ بَیْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِی وَ مَنْ مَعِیَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ
119فَأَنْجَیْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ
120ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِینَ
121إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیَةً وَ ما کانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ
122وَ إِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ترجمه:
116 ـ گفتند: «اى نوح! اگر (از حرفهایت) دست بر ندارى، سنگباران خواهى شد»!
117 ـ گفت: «پروردگارا! قوم من، مرا تکذیب کردند.
118 ـ اکنون میان من و آنها جدائى بیفکن; و مرا و مؤمنانى را که با من هستند رهائى بخش»!
119 ـ ما، او و کسانى را که با او بودند در آن کشتى که پُر (از انسان و انواع حیوانات) بود، رهائى بخشیدیم!
120 ـ سپس بقیه را غرق کردیم!
121 ـ در این ماجرا نشانه روشنى است; اما بیشتر آنان مؤمن نبودند.
122 ـ و پروردگار تو توانا و مهربان است.