بعضى از مفسران که مایل نیستند زیر بار معجزات بروند، اصرار دارند حادثه غرق فرعونیان، و نجات بنى اسرائیل را که در آیات گذشته آمده بود، به نحوى توجیه کنند که با اسباب طبیعى و عادى بسازد!
لذا، گاه گفته اند: این امر قابل تطبیق با پُل هاى متحرک است که امروز معمول مى باشد.(1)
بعضى دیگر گفته اند: موسى(علیه السلام) به راه ها آشنائى داشته و از برزخ هائى که در دریاى «سوف» (خلیج سوئز) وجود داشته، مى توانسته بگذرد، و به «جزیره سینا» وارد گردد، و «انفلاق بحر» که در آیات آمده، نیز اشاره به همین است.(2)
بعضى دیگر شاید این احتمال را تقویت کرده اند که: موسى درست به هنگام پایان جزر دریا به آن نقطه رسید، و توانست که از نقاط خشک بگذرد، اما بلافاصله مد شروع شد، و فرعونیان در امواج آب فرو غلطیدند و هلاک شدند!
ولى حق این است که: هیچ یک از این احتمالات، با ظاهر آیات قرآن، ـ اگر نگوئیم با صریح آن ـ سازگار نیست، و با قبول مسأله اعجاز، که بارها در شرح حالات پیامبران در قرآن آمده، خصوصاً داستان همین عصاى موسى(علیه السلام)، هیچ لزومى بر چنین توجیهاتى وجود ندارد، چه مانعى دارد که به فرمان خدا که حاکم بر قانون علیت در جهان هستى است، آب هاى نیل بعد از نواختن عصا تحت جاذبه مرموزى به فرمان الهى جمع و متراکم گردند، به گونه اى که راه قابل عبور در میان آن آشکار شود، و بعد از مدتى این جاذبه خنثى گردد و آب ها به حال طبیعى اول بازگردند؟.
این، استثناء در قانون علیت نیست، بلکه اعتراف به تأثیر علل غیر عادى مى باشد که براى ما ـ با معلومات محدودى که داریم ـ ناشناخته است.

1 و 2- «اعلام القرآن»، صفحه 622.